Op sociale media wemelt het van de hashtags, de een al onbegrijpelijker dan de ander. Toch is het de moeite om eens te letten op #tradwife, als je die toevallig onder een foto van een prachtig opgeruimd huis met brave kindjes tegenkomt.

Een tradwife is niet per se de zoveelste mom influencer die haar ogenschijnlijk perfecte leventje wil tonen, al vertonen ze op het eerste zicht misschien wel gelijkenissen. De term #tradwives komt van de samentrekking van traditional en housewives. Traditionele huisvrouwen dus. Deze vrouwen hebben ervoor gekozen om thuis te blijven en daar het huishouden te runnen, terwijl hun echtgenoot uit werken gaat. Daarbij grijpen ze vaak terug naar de esthetiek van de jaren ’50 en ’60. Een bekende Britse tradwife, Alena Pettitt, zegt letterlijk: “Spoil your husband like it’s 1959”. Verwen je man? Inderdaad, het blijft niet enkel bij de visuele aspecten van die tijd.

Zoals de naam doet vermoeden, hechten ze veel waarde aan een traditioneel leven. Tradwives vinden dus ook dat een huwelijk pas goed kan draaien als er iemand de leiding neemt. Ofja, niet zomaar iemand: de man. Een goede tradwife is immers niet enkel een keukenprinses en spik en span-huishoudster, maar bovenal ook een onderdanige echtgenote. De wil van de man is wet, het is aan de vrouw om zich daarnaar te schikken. Dat is volgens hen de sleutel naar een gelukkig huwelijk. Alle scheidingen tegenwoordig komen dus voornamelijk voort uit de onwil van moderne vrouwen om hun mening voor zich te houden en braafjes te luisteren naar hun echtgenoot.

Bewuste keuze

Dat wil niet zeggen dat tradwives dutsen zijn. Ze maken zélf bewust de keuze om zich te onderwerpen. Ze zijn geen slachtoffers, maar willen zelf hun plaats claimen in de volgens hun ‘natuurlijke’ orde. Sommige boegbeelden, zoals bijvoorbeeld Alena (@thedarlingacademy) en Lilian (@thepostmodernmom), zijn hoogopgeleide vrouwen die bezig waren carrière te maken en zichzelf in een ver verleden als feministisch beschouwden. Ze vertellen hoe hard ze werkten, en hoe hen dat absoluut geen voldoening bracht. Na het werk wachtte hen thuis dan ook nog eens een eindeloze lijst aan taken, de zogezegde ‘2de shift’. De tijd met hun echtgenoot werd dan veelal gespendeerd door ruzies over de taakverdeling, voordat ze doodmoe in de zetel ploften en verder nog maar weinig oog voor elkaar hadden. Klinkt herkenbaar, toch?

Als er iets is dat we bij Rebelle snappen, is dat het onmogelijk is om alles perfect te doen. Toch wordt dat wel van vrouwen gevraagd. We moeten kinderen opvoeden alsof we geen fulltime job hebben, en werken alsof een carrière ons enige levensdoel is. Dat kan niemand volhouden, en dat zou ook niet nodig moeten zijn. Alle begrip dus dat mensen de ratrace vaarwel zeggen en kijken wat er voor hun gezin het beste werkt. Het is zelfs al een voorrecht dat mensen er überhaupt voor kunnen kiezen om met 1 inkomen rond te komen. Maar terug grijpen naar een tradwife-levensstijl is ook niet de oplossing voor de druk die er op ons wordt gelegd, integendeel. Je zou hopen dat we dat geleerd hebben uit onze geschiedenis.

Tradwives houden vast aan een heel enge rolverdeling, en nemen ook geen genoegen met imperfectie. Enkel de vrouw mag thuisblijven en de man moet uit gaan werken. Je huishouden moet tiptop zijn, maar jijzelf ook. Het is jouw verantwoordelijkheid om de relatie boeiend te houden, en om aantrekkelijk te blijven voor je man. Zorg dus dat je er altijd fris en opgemaakt bijloopt, ook al zit je godganse dagen tussen stinkluiers en spugende kinderen. Ook wanneer je het niet eens bent met de keuzes van de man, vinden zij dat je je er maar beter bij neerlegt. Onder het mom dat hij het wel beter zal weten.

Feminisme heeft geen probleem met vrouwen die willen thuisblijven, wél met vrouwen die doen alsof dat de enige kans op geluk is en alle mogelijke risico’s die daarbij horen Tante Kaat-gewijs onder de mat vegen. Allemaal goed en wel dat die verdeling voor hun werkt, en dat je een partner moet kiezen die je respecteert, maar wat als de situatie verandert? Wat als je je toch niet meer zo goed voelt in je relatie, maar door jarenlang niet te werken, geen enkele financiële reserve hebt? Dan wordt het wel erg moeilijk om uit de situatie te stappen. Als je dan ook nog eens een echtgenoot hebt die dat maar al te goed beseft en daar misbruik van maakt, ben je helemaal een vogel voor de kat. Je kan zijn hemden nog zo mooi strijken, onafhankelijkheid koop je daar niet mee.

Een aantal tradwives hebben het ook op zich genomen om hun kinderen thuis zelf les te geven, omdat de invloeden die ze anders meekrijgen van op school ‘schadelijk’ zouden zijn. Als de vrouwen zich al onderdanig moeten opstellen, is dat voor de kinderen helemaal het geval. Oh wee als zij op school zouden leren dat mannen en vrouwen gelijk aan elkaar zijn, en dat meisjes alles mogen doen dat jongens ook doen, en vice versa. Tradwives laten geen ruimte voor zaken die niet in de klassieke genderrollen thuishoren. Meisjes moeten mooi, lief en braaf zijn, jongens moeten sterk en stoer zijn. De trage vooruitgang die er op dat vlak geboekt wordt in het onderwijs is hen al te veel, en daarom houden sommigen de kinderen thuis.

Het tradwife-leven wordt ook gekenmerkt door een liefde voor traditie en een verheerlijking van het verleden als een tijd die veiliger en beter was. Zo kom je stilaan in het vaarwater van extreemrechts. Daar willen ze namelijk niets liever dan vrouwen terug aan de haard, zoveel mogelijk (witte) baby’s kwekend. De tradwife-beweging is perfect om extreemrechts, dat vaak als extreem, grof en mannelijk gezien wordt, te verzachten en te normaliseren. Lana Lokteff, een Zweeds-Amerikaans boegbeeld van de Alt-Rightbeweging, promoot de levensstijl via haar mediakanalen en interviewt verschillende tradwives over hun leven. Ze geeft zelf toe in de tradwife-vijver te vissen om mensen naar extreemrechts te halen. Al moet zeker gezegd worden dat Lokteff nog vele stappen verdergaat, en ook actief racisme promoot en een overtuigd white supremacist is. Dat is – gelukkig – zeker niet het geval voor elke tradwife.

Er kan dus heel wat meer schuilen achter een Instagrampost met versgebakken appeltaart dan je zou denken. De beweging toont vooral aan dat vrouwen het gehad hebben met de ploetermoeder-mentaliteit, en op zoek zijn naar alternatieven. Laten we als samenleving op zoek gaan naar een degelijk antwoord op die verzuchtingen, in plaats van vrouwen terug te katapulteren naar de jaren ’50.