In april vierden we onze 100ste verjaardag met een tweedaags feest. Op vrijdag zetten we onze vrijwilligers in de bloemetjes, zaterdag gooiden we onze deuren open voor het brede publiek. Een gemeenschappelijke factor was de tentoonstelling ‘Rebelle gaat bloot’. Daarin vertelden we over het pad dat we in de afgelopen eeuw hebben afgelegd.

Onze tentoonstelling werd gemaakt door het team PG21 van Thomas More, een postgraduaatsopleiding van de faculteit Interieur, Design en Architectuur. De studenten krijgen geen les meer, maar voeren projecten in de praktijk uit. Ze worden intensief ondersteund door 2 docenten. Ze doen dus werkervaring op, met tijd om extra bij bepaalde zaken stil te staan en nog bij te leren. Wij vroegen hen hoe zij dit hebben ervaren.

Waarom hebben jullie voor ons project gekozen?

Kwinten: “Het was uitdagend, een unieke kans om eens iets helemaal anders te doen. Zo’n 100-jarig bestaan; hoe pakken we dat aan, hoe gaan we dat communiceren? Hoe kunnen wij helpen om nieuwe mensen aan te trekken om in dat verhaal te stappen?”

Silke: “Je moet door de hele geschiedenis gaan om de mensen een zo goed mogelijk beeld te geven, maar het mag ook niet te veel zijn. Dat evenwicht zoeken was een interessante opdracht.”

Jullie kregen ook de opdracht om afval te beperken. Is dat gelukt met de materialen die jullie gebruikten?

Kim: “Dat is echt een zoektocht geweest. We hebben eerst vormen uitgedacht, dan op zoek gegaan naar passende materialen. Vanuit die materialen werden de vormen dan ook weer duidelijker, of veranderen onze ideeën ook weer. Uiteindelijk hebben de materialen het vormelijke op hun beurt mee bepaald.”

Kwinten: “We zijn zoveel mogelijk op zoek gegaan naar reststromen, materiaal dat niet meer gebruikt werd. We gebruikten bijvoorbeeld oude tentstokken die op festivals achtergelaten werden, en schermen die tijdens corona gebruikt werden als tussenschot, dienden nu als kaders. Verder hebben we tijdens het maken alles altijd zo goed mogelijk gemeten om zo weinig mogelijk afval te hebben.”

In de tentoonstelling komen 4 grote thema’s aan bod. Die verschillen niet enkel inhoudelijk, ze zien er ook totaal anders uit. Waarom hebben jullie dat zo aangepakt?

Kwinten: “Dat kwam eigenlijk door de thema’s zelf. Het eerste thema was redelijk luchtig: gezondheid, kindervakanties, modeshows. Daarvoor zijn we op zoek gegaan naar een open structuur, vandaar de tentstokken om de verbinding te maken. Het tweede thema was mentaal en fysiek welzijn, een iets zwaarder thema. Daarin ging het over abortus en geweld. We maakten een soort molentje op ooghoogte, waar je tussen moest gaan staan. Zo zit je meer afgeschermd, in een cocon, wat ingesloten. Rond het thema gelijkheid, met acties en betogingen, vonden we inspiratie bij de protestborden die mensen dragen, dus werkten we meer in de hoogte. Het laatste thema, verenigen, was wat algemener. Dat wilden we gebruiken om eventuele nieuwe mensen aan te spreken. Dat deden we door een infostand uit grote kartonnen panelen te ontwerpen. Het werd een echte eyecatcher.”

Zouden jullie ooit opnieuw een tentoonstelling willen ontwerpen, na deze ervaring?

Silke: “Zeker en vast! Misschien dan wel eentje met wat minder materiaal en een minder lange geschiedenis, want het was wel heel erg veel. We moesten echt selectief zijn.”

Kim: “Het was heel bijzonder om mensen de tentoonstelling effectief te zien bezoeken. We kregen heel warme reacties. Dat deed deugd, want we hebben er echt hard aan gewerkt. De laatste nacht hebben we zelfs een nachtje moeten doordoen om alles klaar te krijgen. We hadden gerekend op hulp om alles te installeren en te bedienen, maar er liep iets mis waardoor we dat  uiteindelijk zelf hebben moeten doen.  Maar het is allemaal gelukt. Dat gaf een ongelofelijk teamgevoel! We zijn er sterk uitgekomen samen.”

Bedankt!
Nogmaals een hele grote dankjewel aan Kwinten Diddens, Kim Jansen Van Beek, Silke Balemans, Laura Jo Busschots en docenten Stefan van Ouytsel en Ilze Quaeyhaegens. We zijn ongelofelijk blij met het resultaat!