Heleen is mama van 3 jonge kindjes. Na de geboorte waren zij en haar man telkens heel gelukkig. Maar de 9 maanden voordien waren 3 keer een lijdensweg voor Heleen. Ze leed aan hyperemesis gravidarum of extreme misselijkheid tijdens de zwangerschap. 

“Ik was tijdens elk van mijn zwangerschappen extreem misselijk en moest zo’n 30 keer overgeven per dag. Ik hield mijn ramen altijd gesloten want als er buiten bijvoorbeeld iemand voorbij kwam met een sigaret terwijl het raam openstond, moest ik overgeven. Ook de geur van mensen kon ik niet meer verdragen. Als ik mijn man knuffelde, hield ik mijn adem in. Zelfs van de zetel naar het toilet wandelen, was voldoende om te moeten overgeven.”

“Het gevoel tijdens mijn zwangerschappen was dan ook dubbel. Enerzijds was ik iedere keer heel blij dat ik zwanger was, anderzijds was het ontzettend zwaar. In het begin vooral fysiek, maar na een tijdje was ik zo verzwakt dat het ook mentaal begon door te wegen.”

Ik was zo misselijk dat ik er alles aan zou hebben gedaan om ervan af te geraken. Ik heb meermaals nagedacht over abortus. De eerste 12 weken waren 3 keer heel moeilijk. Nadien kon ik de knop omdraaien omdat het dan toch te laat was voor een abortus.

“Na 6 weken zwanger zijn was ik iedere keer volledig uitgeput. In eerste instantie gaf de huisarts me gemberpilletjes. Die hadden geen effect, dus kreeg ik nieuwe medicatie.  Maar ook dat hielp niet. Bij mijn eerste zwangerschap werd ik na 8 weken opgenomen. Normaal heb je op dat moment nog niet altijd de intentie om het nieuws aan iedereen te verkondigen, maar wij konden niet anders. Iedereen in mijn omgeving was tegelijk bezorgd en blij.”

Blijven eten

“Ik lag 7 weken in het ziekenhuis, maar had daar niet zoveel aan. De vroedvrouwen waren heel lief en hebben me altijd serieus genomen. Maar ik mocht er pas eten  zodra ik 48 uur niet overgegeven had. Dat is me nooit gelukt. Kreeg ik geen voedsel, dan braakte ik gal. Ik ging er volledig onderdoor. Ik heb de dokter aangesproken en kreeg uiteindelijk yoghurt en beschuiten. Toen heb ik beslist om te vertrekken want dit kon ik thuis ook.”

“Buiten die periode in het ziekenhuis, ben ik altijd blijven eten. Ik vond het namelijk minder erg om voeding over te geven dan gal. Wat ik at, koos ik in functie daarvan. Ik at geen muesli meer omdat het pijn doet aan je slokdarm wanneer je dat overgeeft. Ik koos vaak voor spaghetti, yoghurt of vette voeding. Dat laatste werkte het beste. Frieten van de frituur kon in het langst binnenhouden. Dat is in strijd met het idee dat je als toekomstige moeder gezond wil eten, maar blauwe bessen zijn wel heel duur om over te geven. In mijn eerste trimester verloor ik telkens bijna 10 % van mijn lichaamsgewicht. Dat kwam er later terug bij, maar op het einde van mijn zwangerschappen was ik telkens maar zo’n 5 kilo bijgekomen. Dat maakte dat ik na de bevalling minder woog dan voor mijn zwangerschap.”

Weinig onderzoek

“Een van de theorieën over hyperemesis is dat het allemaal in het hoofd van de moeder zit. Ik heb me daar ongelofelijk slecht en schuldig over gevoeld. De gedachte dat ik dit zelf veroorzaakte, vond ik verschrikkelijk. Ik kon geen enkele reden bedenken waarom mijn lichaam zich zo verzette, de zwangerschap was heel gewenst. Het helpt ook niet dat je de hele tijd ziek ligt in de zetel ligt en dus niets anders kan doen dan nadenken en piekeren.”

“Tijdens mijn opname in het ziekenhuis sprak ik met de gynaecoloog over de mogelijke oorzaken. Er blijkt heel weinig onderzoek te zijn naar hyperemesis. Simpelweg omdat het niets opbrengt voor de farmaceutische industrie. Door alle schandalen uit het verleden durft men zwangere vrouwen bijna geen medicatie meer geven.  De dokter zei dat ik waarschijnlijk overgevoelig was aan zwangerschapshormoon, mijn lichaam kon er simpelweg niet tegen.”

Twijfels en schuldgevoel

“Ik was zo misselijk dat ik er alles aan zou hebben gedaan om ervan af te geraken. Ik heb meermaals nagedacht over abortus. De eerste 12 weken waren 3 keer heel moeilijk. Nadien kon ik de knop omdraaien omdat het dan toch te laat was voor een abortus.”

“Ik voelde me ook heel schuldig naar mijn andere kinderen. Wat hadden zij aan een mama die 9 maanden alleen maar ziek is? Gelukkig bleef mijn man altijd enthousiast over de zwangerschappen. Hij was een enorme steun.”

“Tijdens mijn laatste zwangerschap kreeg ik Zofran voorgeschreven. Dat is medicatie tegen misselijkheid die niet standaard wordt gegeven, omdat die afwijkingen bij de baby kan veroorzaken. Ik nam de medicatie met een heel dubbel gevoel. Maar zonder kon ik echt niets doen. Met de medicatie kon ik tenminste mijn 2 oudste kinderen van school afhalen. Ik maak me wel nog altijd zorgen bij elk medisch onderzoek van mijn jongste dochter. Gelukkig is alles voorlopig in orde.”

Praat erover met anderen

“Ik raad andere vrouwen met hyperemesis aan om te praten over hoe slecht ze zich voelen. Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik op zoek gegaan naar verhalen en informatie van vrouwen in dezelfde situatie, maar ik vond heel weinig. Pas op het einde van mijn 3de zwangerschap kwam ik op een Nederlands forum terecht. Het voelde goed om verhalen van anderen te lezen. Als je tegen iemand zegt dat je hyperemesis hebt gehad, krijg je heel vaak de reactie dat zij dat ook meemaakten. Daar kan ik boos van worden. Ik geloof dat elke zwangerschapsmisselijkheid een beslag op je legt en enorm vervelend is, dus wil ik wat zij voelen zeker niet minimaliseren. Maar er is een groot verschil met hyperemesis. Al heb ik intussen geleerd om er niet meer op in te gaan.”

“En als 2de tip, durf hulp te vragen. Vooral tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik me overgeleverd aan de hulp van anderen. Mijn mama kwam me helpen om in bad te gaan en mijn haar te wassen, de buren brachten de kinderen naar school, er kwam een poetshulp lang. Ik ben trots dat ik hulp heb durven vragen.”