Veel vrouwen werden al eens lastiggevallen door onbekenden. Sofie Peeters trok in 2012 aan de alarmbel met haar documentaire ‘Femme de la rue’. Is er 6 jaar later iets veranderd? We vroegen het aan Sofie.

“Jaren geleden verhuisde ik van Leuven naar Brussel om filmschool te volgen. Daar schrok ik ervan hoe vaak ik werd aangesproken en lastiggevallen op straat. Vrienden overlaadden me met goedbedoelde adviezen: ‘je moet een koptelefoon opzetten’, ‘neem liever de fiets’ en ‘draag beter een broek dan een kleedje’. Wat? Ik moest mij toch niet aanpassen om veilig te zijn in mijn eigen buurt?”

Niet veel veranderd

“Toen ik in het laatste jaar van de filmschool een eindwerk moest maken, was het onderwerp snel gekozen. Ik wilde mannen laten zien hoe bedreigend en eng seksuele intimidatie is.”

"We zijn nu 6 jaar later, maar ik vrees dat er niet veel veranderd is. Behalve dan dat wie seksuele intimidatie aankaart, niet langer de stempel krijgt van overgevoelige seut. De oplossing zal tijd vergen en er zal meer moeten gebeuren dan een occasionele GAS boete. Ik zie veel heil in onderwijs en opvoeding. Mensen moeten respectvol leren omgaan met andere mensen en elkaars grenzen leren respecteren."

Verwoed probeerde ik oogcontact te maken met anderen om hun hulp te vragen, maar iedereen keek weg.

Traktatie

“Wanneer wordt een onschuldige opmerking of wat geflirt seksueel intimiderend? Dat wordt het wanneer jij het gevoel hebt dat iemand over je grenzen gaat en je niet respecteert op een soort seksuele manier. Natuurlijk verschilt dat van persoon tot persoon en is dat afhankelijk van de situatie. Het kan gaan om een starende blik, iemand die te dichtbij komt zitten op een lege metro, iemand die je achtervolgt, aanraakt of uitscheldt.”

“Een voorbeeld uit mijn eigen leven. Enkele jaren geleden was ik te voet op weg naar huis. Aan de overkant zat een man op café die vroeg of hij me een drankje mocht trakteren. Ik antwoordde dat ik geen zin had en dat ik op weg was naar huis. Hij wenste me een prettige avond en dat was dat. Een paar honderd meter verder kwam een andere man vlak achter mij lopen. Hij fluisterde in mijn oor dat hij iets wilde gaan drinken. Ik weigerde, maar hij bleef me volgen en aandringen. Nu voelde ik me wél heel ongemakkelijk. Toen besefte ik dat beide mannen inhoudelijk hetzelfde vroegen, maar dat de manier waarop totaal anders was. De eerste had respect voor mij getoond, de tweede niet.”

Laag zelfbeeld

“Die tweede man wilde mij niet versieren. Voor hem ging het om macht. Mannen die seksueel intimideren zijn meestal mannen die niet goed in hun vel zitten, een laag zelfbeeld hebben en weinig respect hebben voor andere mensen. Ik zeg bewust mensen, want het overkomt evengoed mannen.”

“Ik krijg soms de commentaar dat mijn documentaire moslims viseert. Maar dat was gewoon de realiteit in mijn wijk. Het is uiteraard geen probleem dat te veralgemen is naar alle moslims, naar heel Brussel of zelfs naar alle mannen. Het is complexer dan dat. De #metoo beweging heeft aangetoond dat seksuele intimidatie overal ter wereld voorkomt en dat evengoed rijke, blanke zakenmannen zich er schuldig aan maken.”

Oogcontact

“Overheid en politici kunnen oplossingen formuleren, maar ook burgers moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Echt! Ik vind dat soms zeer teleurstellend. Op een avond kwam een man naast mij zitten in een bijna lege metrowagon. Hij begon me vervelende vragen te stellen. Ik vreesde dat hij handtastelijk zou worden, dus ik probeerde oogcontact te maken met andere reizigers om hulp te vragen. Maar iedereen keek weg. ‘Niet mijn probleem’ zag je ze denken. Dan voel je je echt alleen.”

“Wat hadden al die omstaanders te verliezen? Ze waren met veel en iedereen stoorde zich aan die man. Als iedereen nu eens zou reageren, zouden we samen sterk staan.”