7u15. Ik word wakker en zet mijn GSM aan. Voicemailbericht van de mutualiteit. De ziekenoppas voor mijn dochter is zelf ziek en kan bijgevolg niet komen. Gejaagd spring ik uit bed, de radertjes in mijn hoofd beginnen koortsachtig (no pun intended) te draaien. Ik had gisteren al alle andere opties overlopen om uiteindelijk dat verlossende telefoontje van de mutualiteit te krijgen dat er een ziekenoppas in de buurt was vrijgekomen. Korte achtergrondschets: ik ben zes maanden geleden verhuisd naar een stad waar ik geen netwerk heb, om te gaan samenwonen met mijn vriend. Op die korte tijd is de relatie doodgebloed en nu ben ik weer een verhuis aan het voorbereiden.

7u30. Ik bel mijn eerste cliënt af (bye bye inkomen). Met zieke jengelende dochter op de schoot, lanceer ik een oproep in de oudergroep van de school. Gloria is nog maar net gestart in de instapklas, ik ken er niemand van de ouders. Een moeder reageert. Haar kinderen zitten niet meer op die school, maar ze wil Gloria wel opvangen. Dat is dan 40€ aub. Ik begin te rekenen: dat is niet veel minder dan wat ik netto overhoud als ik mijn volgende twee cliënten niet afbel. Ik sla het aanbod af. Ik dacht dat jonge ouders elkaar wederdiensten bezorgden?

8u30. Een zwangere collega die vrij heeft, biedt zich aan. Ze is thuis met haar peuter. Mijn dilemma: is het wel goed voor haar en haar peuter dat ik mijn ziek kind in haar buurt breng? Ik zeg met enig schuldgevoel toch toe, maar bel ook mijn laatste cliënt af, zo hoeft mijn collega niet te lang op Gloria te letten. Intussen bekijk ik in mijn agenda wanneer ik de afgebelde cliënten kan plaatsen tussen mijn ander werk en mijn verhuis. Ik stel vast dat ik dan ook weer opvang voor Gloria moet regelen. Hoe ga ik dat allemaal doen? Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik wil enerzijds bij haar blijven, maar ik heb een verantwoordelijkheid naar mijn cliënten én de financiële druk met het vooruitzicht terug alleen te gaan wonen.

9u30. Ik raap spullen voor Gloria bijeen en besef dat ik het beu ben om valiezen, dozen en rugzakken te pakken. Ik zet ze af bij de collega en probeer op de terugweg in de auto mentaal tot rust te komen om het verhaal van mijn cliënten te kunnen horen.

12u. Gesprek uitgelopen. Ik kom te laat op het immokantoor voor het tekenen van mijn huurcontract. De jonge makelaar is het cliché van de jonge makelaar: glad, snel en ietwat verveeld, want er valt weinig te verdienen aan verhuren. Ik heb zo nood aan iemand die me iets te drinken aanbiedt en die oprecht vraagt: hoe gaat het met je? Tegen het einde van onze afspraak vraagt hij of ik een financiële bijdrage wil geven voor chocolaatjes voor de Warmste Week. Ik maak aanstalten om neen te zeggen, maar besef dan dat ik nog niet eens geluncht heb en ook niks bij heb. Chocolaatjes for lunch it is. Achter het stuur op te eten, terwijl ik terugrijd naar mijn volgende cliënt bij wie ik ook weer te laat ga zijn. Ik voel me ijl in mijn hoofd als ik toekom.

14u15. Gesprek afgerond. Ik rijd terug naar mijn collega. We babbelen nog wat en dan rijd ik terug naar huis, dat binnen enkele dagen mijn huis niet meer is. Gloria heeft weer koorts. Ik geef haar een koortsremmer en zet haar voor de tv. Ik voel me schuldig dat ik dat de laatste tijd zo vaak doe. De televisie als babysit, de televisie als vrolijke verstrooiing voor haar zodat ze niet altijd mijn spanning voelt en er op reageert. Ik neem me voor dat ik me ga herpakken als de verhuis achter de rug is, terwijl ik verder dozen inpak.

17u. Ik fix een gezonde maaltijd met groenten en vis voor ons beiden (en nog voor mijn ex die laat gaat thuiskomen. Waarom blijf ik daar nog voor zorgen?). Ik probeer mentaal helemaal bij Gloria te zijn tijdens de maaltijd en tot aan bedtijd.

19u30. Ik ga eindelijk zitten in de zetel, met een glas rode wijn. Dat heb ik wel verdiend, denk ik dan. Ik wil naar iets kijken op Netflix. De laptop pruttelt tegen, zoals deze hele dag. Door de babyfoon hoor ik Gloria roepen dat ik moet afkomen. Zucht. Nog even, en dan is deze dag om.