Scheiden, dat doe je niet zomaar.

Als vrouw, als mama, ga je niet licht over zo'n beslissing. Mijn ex en zijn ouders hebben op een heel emotionele manier aan onze kindjes verteld dat we gingen scheiden. Ze kregen te horen dat mama papa niet graag meer zag, dat ik koos voor mijn eigen geluk en niet voor dat van hen. Dat deed ongelofelijk veel pijn. Maar wat nog meer pijn deed, was de manier waarop mijn kleintjes geconfronteerd werden met het feit dat hun ouders gingen scheiden.

Toen we net uit elkaar gingen, wou ik alles heel snel regelen volgens de correcte procedures, en zonder veel ruzie of extreme confrontaties. Die kon ik er toen echt niet bij hebben. Ik wou de kindjes zo snel mogelijk in een nieuwe routine krijgen en hen nieuwe gewoontes aanleren. Zo konden ze zich zo goed mogelijk aanpassen aan de nieuwe situatie, een tweede thuis vinden.

Alles werd een rush

We verhuisden van bij oma en opa naar een appartement met 3 slaapkamers en een gezellige living met superveel lichtinval. Als het zonnetje scheen, leek het wel zomer. Maar zo'n ‘luxe’ is niet goedkoop. Om ervoor te zorgen dat we een dak boven ons hoofd hadden, eten, kleertjes, ontspanning en alles waar je als mama wil voor zorgen, moest ik me elke dag te pletter werken. 13 tot 14 uur werken per dag, 60 uur per week … Alles in het teken van de kindjes, maar zonder echt tijd voor ze te hebben. Mijn scheiding kostte me mooie momenten. Alles werd een rush. Alles werd twijfel.

Toen het allemaal wat teveel werd, dacht ik vaak dat ik beter kon terugkeren naar mijn man. Kids zonder zorgen, geen geldproblemen … Gelukkig had ik een heel goede vriendin. Als het allemaal wat zwaar werd , zei ze dat het oké was, dat ik mocht teruggaan, dat niemand me dat kwalijk zou nemen, dat iedereen dat zou begrijpen en dat ze voor altijd mijn vriendin zou zijn. Toen ik haar vertelde dat ik niet meer wist waarom ik was weggegaan, zei ze alleen maar: “Wil je die vrouw van toen als voorbeeld voor je dochter?” Die ene zin deed me beseffen dat ik nooit nog zou terugkeren.

Wederzijds respect

Ik heb enkele weken brieven geschreven voor mijn dochter, maar ik heb ze nog niet afgegeven. Ik heb geschreven dat ze het verdient om behandeld te worden als een prinses, dat ze het verdient om geliefd te zijn, om niet enkel te moeten zorgen voor haar man en haar gezin, maar ook voor zichzelf. Mijn zoon zal leren om zijn vriendin of vrouw met respect te behandelen. Hij zal leren dat het oké is dat hij zijn eigen was en strijk doet, dat hij zijn eigen avondeten kan koken, of ervoor kan zorgen dat zijn partner ook eens gewoon kan genieten als ze thuiskomt. Gewoon respect hebben voor elkaar: daar valt of staat een gezin mee.

Alles komt goed

Na jarenlang ploeteren en door te draven als een hogesnelheidstrein, heb ik een tijd geleden het roer volledig omgegooid. Ik werk nog altijd veel, maar heb geleerd om te genieten van mijn kinderen, ook als zij niet te genieten zijn. Als ze thuis zijn, stop ik hen voor het slapengaan nog eens extra in en fluister ik dat ik ze graag zie. Dat zijn mijn momentjes. En als ze er niet zijn, heb ik geleerd tijd te nemen voor mezelf. Voor mijn vriend en mezelf. Mijn kindjes voelen zich thuis. Ze voelen zich op hun gemak en hebben zich aangepast aan de situatie. Zoals het cliché voorschrijft: "Alles komt goed.”