Vergelijken is nooit een goed idee. Al zeker niet wanneer je appelen met peren gaat vergelijken. En toch doen we het allemaal veel te vaak. Met alleen maar twijfels en onzekerheden tot gevolg.

Leeftijdsgenootjes
Vorig weekend hadden we een verjaardagsfeestje. 4 neefjes en nichtjes – allemaal leeftijdsgenootjes – waren van de partij. Al vlug gaat het dan over lengte en gewicht; over voedingspatronen; en nieuwe ‘kunstjes’.
Vaak blijven uit die vergelijkende gesprekken enkel die dingen bij waarop jouw kinderen nog net een tikkeltje achter blijven. In ons geval rolde ons zoontje bijvoorbeeld wat maanden later om dan zijn nichtje (dat toch 3 maanden jonger is). En zijn zusje: waarom eet zij niet van de taart, terwijl haar neefje zijn mond al open doet nog voor het vorige stukje goed en wel is doorgeslikt? Ik verplicht mezelf om er niet verder over te gaan malen en druk de vertwijfeling zo de kop in. Of toch voor even …

De ene opmerking na de andere
Als diezelfde week een buurman opmerkt dat onze dochter toch nog een - letterlijk - klein meisje is; als mijn collega’s me zeggen dat het raar is dat ze nog altijd geen brood eet; als ons zoontje nog niet zelfstandig rechtop zit en zijn vriendjes in de crèche al wel, dan worden de twijfels toch weer aangewakkerd. Het komt zelfs zover dat mijn man en ik er een beetje over beginnen te kibbelen. Uit onzekerheid over hoe we alles (moeten) aanpakken. 

Go with the flow
We zoeken geruststelling in de brochures van Kind & Gezin en stellen de ontwikkelingscurves van onze kindjes op. We zoeken raad op verschillende fora op internet en maken goede voornemens. We vragen de meningen van de verzorgsters in de crèche en van onze ouders.

Uit alles blijkt dat elk kind zijn eigen ritme heeft en dat je niets kan forceren. Vergelijken heeft dus weinig zin.
De twijfels zijn dus weer even de kop in gedrukt. Maar verdwijnen zullen ze wellicht nooit helemaal …