Na ontelbare Facebookberichten en een doodle of 3, hadden we eindelijk een datum gevonden om nog eens af te spreken met de vrienden van het middelbaar. Het zou een gezellige avond worden waarop we ein-de-lijk nog eens konden bijpraten. Over wie van ons jaar trouwt, een huis gekocht heeft of zwanger is. Over de nieuwe job van de ene, en de promotie van de andere. Roddels en informatie waar ik doorgaans - het spijt mij - weinig belang aan hecht.

Na een paar wijntjes werd mijn hoop op sappiger verhalen gelukkig aangewakkerd: vriendin M. heeft een nieuw lief. “En mijn god, wat kan hij goed beffen!” Hoera, denk ik, eindelijk een verhaal waar ik oprecht naar wil luisteren. Maar de andere vrienden kijken niet blij of geïnteresseerd. Ze schuifelen een beetje ongemakkelijk op hun stoel, bij eentje valt zelfs pure horror af te lezen van haar gezicht. We zouden het toch niet over ons seksleven hebben, zeker?

Over seks in een serieuze relatie praten, dat mag blijkbaar niet. Een gênant verhaal over een onenightstand met een vreemde fetisj kan nog net, maar als het gaat over de man of vrouw die je voorstelt aan je familie, komen de meesten niet veel verder dan “Ik heb niet te klagen”. Zelfs niet onder vrienden.

Bijleren door erover te praten

Koppels vrijen, waarom zouden we dat onder de mat vegen?

Ik vraag me af waarom. Bijna iedereen heeft seks, dus wat houdt ons tegen om erover te praten? Is het omdat we de persoon over wie het gaat ineens kennen? Dat was tijdens ons ‘vrijgezellenleven’ nochtans ook vaak het geval, aangezien we meestal met dezelfde mensen uitgingen.

Waarom zouden we geen ervaringen mogen uitwisselen? We zouden zoveel van elkaar kunnen leren. We zouden elkaar gerust kunnen stellen. Als seksueel ontluikende puber vroeg ik me vaak af of wat met mij gebeurde wel normaal was. 10 jaar later vind ik mezelf te oud geworden om me diezelfde vraag nog te stellen.

Ondertussen weet ik dat squirten niet alleen in pornofilms voorkomt, maar ook in doorsnee Vlaamse slaapkamers. En dat mannen soms ook gewoon niet klaarkomen, en dat dat niet per se ligt aan de inspanningen van de bedpartner. En die dingen weet ik door erover te praten met mijn vrienden.

Dit is geen pleidooi om elk detail van ons intieme leven te grabbel te gooien. De grens ligt waar jij je goed bij voelt. Maar ik weiger mij te schamen voor mijn seksualiteit, of mee te werken aan de schaamte van een ander. Koppels vrijen, waarom zouden we dat onder de mat vegen?

Wat de trukendoos van M. haar nieuw lief dan precies inhoudt, moet ik haar nog eens vragen. En ik denk dat ze het mij met veel plezier zal vertellen.