Ik babbel, over het leven en over mijn gezin. Het voelt heerlijk om even een luisterend oor te vinden. Ze glimlacht. “Het is prachtig om te zien hoe fantastisch je omgaat met je kinderen.”

Een ongemakkelijk gevoel maakt zich meester van me. Ik schuifel onrustig op mijn stoel. Wijs ik haar er snel op dat het eigenlijk heel vaak niet zo aanvoelt? Vertel ik haar dat ze me soms eens zou moeten zien klungelen, dat ik echt niet zo'n schitterende moeder ben als zij denkt? Boor ik mezelf de grond in als reactie op haar mooie woorden?

Kritische maatschappij

Ik geef heel graag complimenten. Als ik waardeer wat mensen doen, vind ik het ontzettend belangrijk om die appreciatie ook te laten blijken. Daar mag in onze kritische maatschappij best wat meer aandacht voor zijn. We moeten niet alleen schreeuwen om wat volgens ons helemaal fout wordt aangepakt, maar ook een schouderklopje durven geven als iemand iets goed doet. Het geeft mensen vaak net dat kleine beetje energie dat ze nodig hebben, om verder te gaan.

Complimenten in ontvangst nemen, daar worstel ik meestal wat meer mee. Stom, want ook ik ben een mens die zo'n pluim op tijd en stond best wel kan gebruiken. Dus ik besluit het niet te doen, niet meer. Ik wimpel het compliment niet langer af, maar neem het dankbaar in ontvangst, met een lichte blos op de wangen. Ik voel dat het me goed doet en geniet ervan. En daarvoor dienen ze eigenlijk, complimentjes. Met terechte complimenten strooien en de pluimen die we krijgen trots op onze hoeden steken, laat ons dat massaal doen!