“Tante Sofie is niet zo goed in kindjes krijgen, hé?” Volgend op deze opmerking van mijn nichtje van 5, valt er een ijzige en ongemakkelijke stilte aan de familietafel. Iedereen houdt gespannen zijn adem in en durft mij nauwelijks aan te kijken.

Haar opmerking raakt mij uiteraard heel hard, maar ik wil me vermannen en geen emoties tonen, zeker niet in het bijzijn van mijn voltallige familie, dus ook ik adem diep in en weer uit en tover vervolgens die eeuwige glimlach op mijn gezicht.

Ik moet er eigenlijk naderhand ook echt om lachen, om haar ontwapenende woorden. In onze familie worden moeilijke dingen meestal handig onder de mat geveegd of vakkundig uit de weg gegaan, zeker als het te emotioneel dreigt te worden. Maar een kind van 5 houdt hier geen rekening mee en dropt een bom, tijdens een familie-kerstdiner, als het moet. Kwestie van taboes te doorbreken.

Ze doorbrak niet alleen taboes, maar zette me ook wel eens schaakmat met dat slimme gevatte kinderbrein van haar.

Zo vroeg ze mij op een andere keer eens: “Tante Sofie, wat is een loser?” Hierop antwoordde ik: “Dat woord mag je voor niemand gebruiken, Flore.” Ze confronteerde me keihard met mezelf, ik noemde mezelf sinds de fertiliteit vaak een loser, iemand die niets meer waard was. De fertiliteit had mijn hele leven overhoop gehaald en ik was genoodzaakt om te stoppen met werken. Ik geraakte mentaal en fysiek meer en meer op en dit ondermijnde mijn zelfvertrouwen beetje bij beetje, tot er schijnbaar niets meer overschoot behalve een loser ...

“Niemand is een loser. Ben ik dan die enige niemand?” dacht ik nadien verdrietig bij mezelf …