Ik heb mijn ouders eigenlijk altijd naakt gezien. Als kind stond ik vaak met mijn ouders in de badkamer. Naakt, zoals dat dan gaat. Mijn vader sakkerde op zaterdagochtend meermaals -balls out (letterlijk) in de woonkamer- dat de televisie zachter moest (kind van de Schuif Af-generatie op zondagochtend) Kortom: het naakte menselijk lichaam is me nooit helemaal vreemd geweest.

Niet dat mijn ouders verder door het huis liepen in hun adamskostuum of dat we gezinsuitstapjes deden naar de (naakt)sauna. Nee, dat was dan ook weer een spreekwoordelijke brug te ver.

Ik ging met mijn broer in bad tot hij op een blauwe maandag in bad kakte. Daarna was de liefde toch een heel stuk minder en besloten we elk apart in bad te gaan.  Wanneer we groter werden schuifelden we ongemakkelijk, de dans der schaamte dansend, om elkaar heen in diezelfde badkamer.

Ik kreeg borsten, hij ook (de zijne waren van voorbijgaande aard) en naakt was niet langer gewoon. Wat zeg ik, plots werd mijn lichaam iets waarover ik me kon schamen. Zwemmen werd een uitdaging en naakt was plots onoverkomelijk.

Naaktsauna

Toen een goede vriendin me enkele jaren geleden meevroeg naar een naaktsauna nam mijn innerlijk pubermeisje even de bovenhand. Een plek waar iedereen mijn vagijn zou kunnen aanschouwen. Of erger nog: de cellulitis op mijn benen zou kunnen zien. Wie weet was mijn kont wel te dik en mijn borsten te klein. Ongemakkelijk kroop ik uiteindelijk toch mee de sauna in, naakter dan ik in tijden was geweest.

We groeien als vrouw nog altijd op met het Barbie-ideaal. We worden in hokjes geduwd, meten ons lichaamsbeeld aan de cijfers in onze broeken en leggen onze eigenwaarde in de weegschaal  met ons lichaamsgewicht.  

Stiekem zag ik cellulitis op andere benen en (minder) dikke konten, ik zag littekens en acne, borsten en piemels ... Maar ik zag plots vooral mezelf: een naakt lijf zoals een ander. Een lijf met putten, bulten, rondingen die ik liever kleiner zou zien en rondingen die best wel wat groter zouden mogen. Net zoals bij een ander dus.

Toch blijft naar een zwembad gaan moeilijk. Ik vind 'broek af, tetten bloot' met een hoop wildvreemden nog altijd niet eenvoudig. Ik heb, al zij het minder en minder, nog altijd een beetje drempelvrees.

Onvolmaakte lijven

Fotomodellen en gefotoshopte lijven dekken de lading al lang niet meer. We groeien als vrouw nog altijd op met het Barbie-ideaal. We worden in hokjes geduwd, meten ons lichaamsbeeld aan de cijfers in onze broeken en leggen onze eigenwaarde in de weegschaal  met ons lichaamsgewicht.  Terwijl ik zo kan genieten van een mooi, onvolmaakt lijf. Een lijf met verhalen, wonden die genezen zijn en striemen die stille getuigen zijn van de strijd der volwassenheid. 

Waarom zijn we niet wat trotser op onze brede heupen, ons extra vetrolletje en de striemen op onze borsten? Ik zou zo graag eens in de spiegel kijken zonder schaamte voor mijn lijf. Beetje bij beetje, neem ik vrede met de putten en de bulten, de rondingen en de littekens.

Lief lijf, merci.