Het lijkt een vanzelfsprekend voor de meeste ouders, maar voor gescheiden ouders is een nieuwjaarsbrief niet altijd evident …

Een vakje voor mama en papa als individu 

Waarschijnlijk pakt niet elke school het op dezelfde manier aan, maar mijn kindjes krijgen begin december een invuldocument mee waarop je als ouder het aantal gewenste nieuwjaarsbrieven kan doorgeven. Helaas is er nooit echt een vakje of een plaats voorzien voor mama en papa als individu. Dat is toch wel jammer wetende dat de juffen en de kinderen (vooral de kleuters) zoveel tijd steken in een zelfgemaakte brief. Dus elk jaar stel ik aan de juffen de vraag of het mogelijk is om zowel voor mama als papa een exemplaar te maken…

Onbegrip van de juf

Normaal stelt dit nooit echt een probleem en vaak heeft de juf ook begrip voor de vraag. We leven nu eenmaal in een maatschappij waarin de standaard gezinssituatie niet meer altijd van toepassing is. Maar vorig jaar werd mijn vraag abrupt de kiem in gesmoord. Ik probeerde nog kort uit te leggen waar mijn vraag vandaan kwam, maar helaas had de juf van mijn zoon er geen oor naar. Ze zei droogweg dat het te veel tijd zou kosten. De nieuwjaarsbrief van vorig jaar heb ik toen enkel bij papa op de kast zien staan. Eerlijk, het was een stuk wit karton met daarop met dikke penseel gouden lijnen door elkaar geschilderd, mooi op zich en helemaal niet zo tijdrovend.

Nu ben ik niet de mama die angstvallig alle knutselwerkjes van elk kind bijhou, maar een zelfgemaakte nieuwjaarsbrief is toch iets speciaal. Ik hoop dat de juf nooit in mijn schoenen komt te staan. Want eerlijk? Ze heeft me op dat moment eigenlijk echt gekwetst.

Een prachtige start van 2019

Dit jaar heb ik de vraag niet eens gesteld. Maar de dag voor de kerstvakantie, ging ik de kindjes afhalen en mijn zoontje had zijn nieuwjaarsbrieven mee …  Elk exemplaar en, heel spontaan, 2 zelfgemaakte perfecte nieuwjaarsbrieven, 1 voor papa en 1 voor mama. Met cijfers en allerlei motiefjes uit gekleurd papier geprikt, een prachtige brief waar enorm veel tijd en werk was in gekropen. Het was voor mij een ontroerend moment, een teken van steun en erkenning, en vooral een teken van begrip.