Alsof het gisteren was, herinner ik me nog levendig hoe mijn vaders regels wet waren. Hij was geen tiran, maar we wisten wat de grenzen waren. En die werden niet al te vaak afgetast!

'In mijnen tijd'

Mijn vader is het toonbeeld van ongeziene werkethiek, net zoals mijn moeder die het harde leven als zelfstandige moest combineren met een gezin. We kwamen niets te kort, we hadden een topjeugd. We aten met vork en mes, zaten recht aan tafel, liepen niet met kousen de trap op, spraken met twee woorden en deden ons best op school.

‘In dezen tijd’

Fast forward naar onze huidige situatie, mijn twee kinderen … Vaak genoeg hoor ik mezelf zeggen. Dat had ik vroeger zo niet moeten doen, zulke antwoorden geven. Helaas werkt dat zinnetje minder efficiënt aangezien mijn ouders tegenover mijn kinderen absolute watjes zijn.

Bij hen zijn ze, volgens hen, altijd engeltjes. Maar als ik de deur opendoe, veranderen ze in wezens uit de hel.

Iedereen heeft zijn eigen rol op een bepaald moment.

Gelukkig kan ik al die zaken wel plaatsen. Ik ben hun mama, het is mijn taak om te zorgen dat ze hun manieren houden, praten met twee worden, rechtop zitten aan tafel, eten wat de pot schaft, doen wat van ze wordt gevraagd. Mijn, ooit zo strenge, ouders hebben nu een andere rol, zij zijn de grootouders die een oogje dichtknijpen en genieten van die momenten met hun kleinkinderen.

Ik kies ervoor om het feit dat mijn kindjes zich durven uiten als positief teken te zien. Ze tasten hun grenzen af omdat ze dat net doen bij de ouder bij wie ze zich op hun gemak voelen. Dat betekent vaak ook conflict tussen mijn kinderen en mezelf, maar de belangrijkste les is dat ze door deze interactie leren wat kan. Ze kunnen zich uiten op een beleefde manier, met respect voor elkaar en voor anderen, ze leren dat niet alles in het leven gratis is, ze leren sparen en vooral ook dankbaar zijn.