Hier zitten we dan. Tussen een stel giechelende vriendinnen van een vriendin, die me heeft weten te overtuigen om toch mee te komen. Ik probeer me mentaal voor te bereiden en nip nog eens van mijn wijntje. Nee, ik zit niet bij de Chippendales. Ik zit hier vanwege mijn eigen Chippendale. Zo heb ik het thuis althans verkocht. Dat ik niets voor mezelf zou kopen, maar eigenlijk voor hem.

Upper at home, daar ben ik beland. De seksuele versie van een Tupperware, voor zij die aan de hype (of hetze, het is maar hoe je het bekijkt) ontsnapt zijn. Want een beetje ontwikkelde vrouw is tegenwoordig mee met de seksuele trends van tegenwoordig. Als ik de media mag geloven, moet elke vrouw haar ‘lotusbloem’ via een handspiegel hebben bewonderd na het scheren van een tribalfiguur in haar schaamhaar. Vraagje: zou je mannen zo gek krijgen om naar het spiegelbeeld van hun harige teelballen te gluren?

Comfortzone

Verdorie, ik laat me niet kennen. Ik ben geen braaf provinciaaltje dat wel mee staat te leuteren over Callboys aan de koffiemachine maar in de slaapkamer niet verder komt dan de gebruikelijke stand (ja, enkelvoud). Ik moet een beetje uit mijn comfortzone treden. Over dik 2 jaar ben ik 40 en het enige op batterijen in mijn slaapkamer is mijn smartphone. Die ik ook nog maar een jaar heb, tot zover mijn moderne air. Ik zie de bodem van mijn glas wijn.

Terwijl ik de demonstratrice zie sleuren met opbergdozen en voorwerpen waarvan ik betwijfel of het koopwaar of standmateriaal is, vraag ik mezelf heel de tijd af wat ik hier zit te doen. Ik heb mijn gerief al. Hij zit thuis op de bank met ons kind (wat tegelijkertijd ook het levendige bewijs is dat dat gerief marcheert), slaapt elke nacht in hetzelfde bed (bij mij, welteverstaan), sport en verzorgt zichzelf, slaat zelden seks af. Het is ok tussen ons. Of is het alleen máár ok tussen ons?

Flauwe reactie van het thuisfront

Dan begint het klank- en lichtspel. Massageolie. Glijmiddel. Sensatie: een massagolie die knispert, alsof je een steak in goede boter bakt. Een eerder teleurstellend klein aanbod lingerie. Jammer, daar had ik  stiekem op gehoopt, dan kon ik me er makkelijk vanaf maken.

Ineens gaat er een (t)rilling door de kamer. De sterren van de avond: copain coquin, remoji lifeguard met bluetooth, Billy (nee, geen boekenkast), Lilly en  Aura de herlaadbare penisring. Van de helft van die dingen vraag ik me af waar het voor dient. Van de andere helft wil ik het eigenlijk niet weten. Maar mijn nieuwsgierigheid wint.

Ik bel naar huis voor advies. Ik wil later geen ruzie riskeren over een roze stuk motorisch aangedreven silicone. De reactie is niet om over naar huis te schrijven. Het maakt hem eigenlijk niet uit of ik al dan niet iets koop. Waarna ik hem kan horen denken dat het toch al oke is zonder ons, zonder die speeltjes. Ok is passé, mijn liefste. We gaan voor meer en beter. Met een besliste krabbel op de bestelbon is het definitief. Oh oh, ik heb een vibrator gekocht. Adonis heet hij.