Ik wilde de beste zijn. Ik wilde de beste mama zijn. Ik wilde alles doen, alles goed doen, alles perfect doen. Ik wilde je opvoeden tot het niet meer moest, en nog veel langer. Ik wilde mijn best doen, meer dan mijn best, mijn beste versie zijn. Ik wilde het beste van het beste zijn, maar dan nog veel beter.

Toen je geboren werd, wilde ik je zo lang mogelijk borstvoeding geven. Maar na 6 weken staakten mijn borsten de strijd. Ik was op, kon je niet meer het beste voedsel geven dat er bestond, en voelde me slecht, heel slecht. Ik wilde je opsluiten in een coconnetje en je beschermen voor alle gevaren, maar dat lukte niet. En ik voelde me slecht, heel slecht. Ik wilde je opvoeden, zo snel mogelijk, ervoor zorgen dat je luisterde als ik dat wou. Maar na 2 jaar werd ik zot van mijn eigen regels, werd ik overspoeld door een moedergevoel dat helemaal inging tegen al de rationele opvoedingstips. En ik voelde dat dit niet mijn weg was.

Ik leerde met vallen en opstaan dat mijn weg uit andere keuzes bestond. Dat borstvoeding heel leuk is (en bij mijn jongste mochten we het 6 maanden doen, wat een genot) maar dat het soms gewoon niet de beste keuze is. Dat grenzen aangeven belangrijk is, maar dat ze vanuit jezelf moeten komen en niet vanuit een of ander boek. Dat de veiligheid bewaren belangrijk is, maar dat ik je ook ruimte moet geven om te ontdekken en zelf te leren. Dat elke mama haar eigen keuzes maakt, gaandeweg, en dat het ok is om die mama te zijn.

Ik wil nog altijd de beste zijn. Ik wil de beste mama zijn die je ooit hebt. Maar ik wil niet meer alles perfect doen. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, met mijn fouten en mijn mindere kantjes. Met mijn waarden en normen en idealen. Met mijn eigen keuzes en jouw eigen vrijheid. En diep vanbinnen weet ik dat ik die mama al ben, de beste mama die jij ooit hebt.