'Feministen dragen geen roze en andere leugens'. Het was een titel die me meteen aansprak. Als zelfverklaarde feminist wou ik weleens  zien welke leugens ze nog allemaal over mij vertellen. 

Het boek is eigenlijk een bundeling van  korte verhalen van heel verschillende vrouwen die vertellen wat het feminisme voor hen betekent. Scarlett Curtis, een Britse journaliste en activiste, stelde het boek samen. In de inleiding vertelt ze “De leugens die ons over het feminisme zijn verteld moeten ons weghouden van een beweging die eigenlijk bedoeld is voor iedereen. Een beweging die mooier en […] krachtiger is dan we ooit hadden kunnen dromen.” Preach it, dacht ik erbij.

De verhalen focussen echter niet per se op die leugens. Wat je wél mag verwachten, zijn persoonlijke getuigenissen van heel uiteenlopende vrouwen. Toegegeven, ik vond niet alles even sterk, maar je kan niet elke schrijfstijl en elk onderwerp even boeiend vinden.

Het boek is thematisch opgebouwd, met 5 delen en een poëtisch intermezzo. Die 5 delen zijn openbaring, woede, vreugde, actie en educatie. De openbaringen vond ik meestal niet zo overtuigend, pas vanaf ‘woede’ kwam ik meer in mijn element (ik weet niet wat dat over mij zegt, maar soit).

Je hoeft geen schrik te hebben dat je een hardcore feminist moet zijn om dit boek te kunnen lezen. Deze verhalen zijn ook perfect voor mensen die net een kijkje komen nemen, of zich afvragen wat feminisme nu eigenlijk is. Het boek laat je zien dat daar niet 1 perfect antwoord op bestaat, en dat is oké. Dat is net wat het feminisme als beweging zo sterk maakt: iedereen heeft er iets waardevol aan bij te dragen, we leren van elkaar.

De verscheidenheid in verhalen maakt het boek heel toegankelijk. Als je een stukje niet zo tof vindt ga je gewoon naar het volgende. Dat maakt ook dat je het boek niet in een ruk hoeft uit te lezen, maar je kan het even oppakken en dan weer wegleggen, of doorbladeren naar een interessantere bijdrage. Er zit redelijk wat diversiteit in de vrouwen die aan het woord komen. Dat vind ik een van de sterkste punten van het boek: je komt op een laagdrempelige manier in contact met ervaringen van vrouwen waar je zelf misschien niet bij stilstond. Zo beschrijft Lolly Adefope, een zwarte, Britse comedian en actrice, op een heel absurde manier hoe zij als zwarte vrouw gedwongen lijkt een keuze te moeten maken: ofwel is ze een vrouw, ofwel is ze zwart. Een combinatie is niet mogelijk, en aan een van die twee kenmerken ontsnappen is al helemaal uit den boze. Ik denk dat dit boek op een aantal vlakken wel een eyeopener kan betekenen, zonder al te zwaar te zijn.

De beste manier om dit boek aan te raden is eigenlijk met een quote vanuit dat boek: “Neem de wijsheden van de vrouwen in deze wereld aan en hou ze bij je. Voor altijd. Als iedere vrouw zich bezighoudt met deze zoektocht, zullen we uitgroeien tot een verzameling ultra-geniale vrouwen.” (Beanie Feldstein). Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil wel graag een ultra-geniale vrouw zijn. En het lijkt me alleen maar beter als we dat allemaal proberen. Op naar de boekhandel dus! (Of mail ons en maak kans op een exemplaar, gratis en voor niets!)