Je komt thuis van je werk en je zoekt eerst wat me-time op vooraleer je je op je huishouden stort. Herkenbaar? Nee? Dan heb je misschien al kinderen? Helaas, deze levensfase is ons alsnog niet gegund. Iets van vruchtbaarheidsproblemen om het met een woord te omschrijven.

Ik kan dus nog steeds thuiskomen zonder eerst opgeslorpt te worden door een kind. Ik had het liever anders gezien maar ik excuseer me ook niet voor mijn noodgedwongen extra vrije tijd. Om te ontstressen van de dag drink ik graag een tas thee of koffie al scrollend door Facebook en Instagram om de laatste nieuwtjes op te pikken of interessante artikels te ontdekken.

Catmom

Bepaalde Facebookposts trekken sneller mijn aandacht dan andere. Vooral als het onderwerpen betreft die mij op de een of andere manier persoonlijk beïnvloeden. Bijvoorbeeld katten. Ik ben vooralsnog steeds een catmom. Mijn katten zijn als mijn kinderen. Foto’s en filmpjes van katten vind ik dus ongelofelijk leuk. En ken je die memes waarin je wel eens getagd wordt? Die waar je je naam in een lijstje ziet staan met bijvoorbeeld als kop: “Alle vrouwen met een ‘R’ in hun naam worden in 2020 moeder van een drieling!” Wel, deze zijn dan weer erg confronterend als zwanger worden niet lukt.

Een welbepaalde post had me onlangs erg getriggerd om verder te lezen, namelijk: “Cats make me happy”. Ik klikte op de link en zag een fotoreeks. De eerste foto liet een hoogzwanger koppel zien, in bevallingshouding, met de mededeling dat er een kitten geboren was. Leuk, een kitten. Mega schattig en zo, maar welke link was er in hemelsnaam met die zwangere buik? Ik scrolde nietsvermoedend verder en bij de derde foto snapte ik waarover het ging. Ze hadden een bevalling, van een kitten, geënsceneerd en daarvan een fotoreeks gemaakt. Net alsof je foto’s zou maken bij de bevalling van een baby. Ik voelde weerstand tijdens het verwerken van alle beelden.

“Brug te ver?”

Moest ik dit leuk vinden of een brug te ver?  Mijn eigen ervaring met infertiliteit vormt sowieso mijn denken. Daarom begon ik de reacties te lezen. Ik wou weten of anderen het ook raar vonden of gewoon grappig. Ik wou weten of er wensouders hadden gereageerd en of daar tegenreacties op kwamen. Het is precies een nieuwe gewoonte geworden van mij, ik die overal zoek naar een vorm van herkenning of gelijkgestemdheid. Dat reacties op Facebook al eens uit de hand durven te lopen bewees dus ook deze post.

Één reactie trok m’n aandacht. Die van een wensmama. Ze schreef dat ze deze fotoshoot kwetsend vond. Ze had 10 jaar fertiliteitsbehandelingen gehad zonder resultaat. De aaneenschakeling van tegenreacties waren op zijn minst boeiend te noemen. Ze moest maar doorscrollen. Ze moest maar niet reageren. Ze moest maar adopteren. Ze verweten haar ignorantie. Slechts enkelen begrepen haar gevoel en gaven een bemoedigend woordje of deden een poging de keerzijde toe te lichten.

Hoe die mensen om haar rechtvaardiging vroegen vond ik tamelijk zelfzuchtig. Alsof iedereen zich zomaar overal ok bij zou moeten voelen. Ik vond haar reactie heel eerlijk, herkenbaar en terecht. Net zo terecht als de anderen die het grappig vonden. Mij ging het om wat het met haar deed en hoe anderen haar hadden beoordeeld. Op sociale media moet je op niet veel begrip rekenen. Nu probeer ik mijn mindset jegens belemmerende overtuigingen om te buigen. Negativiteit is immers heel ongunstig voor mijn karma. Ik nipte aan mijn koffie en liet het verder niet aan mijn hart komen.