Ik ben het type moeder dat probeert om haar kinderen zoveel mogelijk uit te leggen. Waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren, waarom ik dingen doe zoals ik ze doe en vooral, waarom ik wil dat zíj dingen zus of zo (en het liefst nu) doen. Ik denk namelijk dat kinderen net als volwassenen volwaardige mensen zijn die niet zomaar alles hoeven te doen alleen maar omdat ík het zeg of wil. Tot zover mijn overtuiging.

Net voor onze zoon zijn 3de verjaardag beslisten we om hem geen dutje meer te laten doen overdag, want dat resulteerde ’s avonds steevast in een steeds later slaapuur. 22 uur was bijvoorbeeld geen uitzondering. Die lange avonden in combinatie met het vroeg opstaan van onze jongste (wakker tussen 5 en 6) zorgden voor een bijzonder vermoeiende gang van zaken. 

Op de proef

Het was avond. Ik had al een lastige dag achter de rug en wilde zelf vroeg gaan slapen. Meneer Man was die avond niet thuis, dus het circus was voor mij alleen.

Sinds het begin van het kinderspitsuur (16.30 uur: kind 1 van opvang halen, doorrijden om kind 2 bij de onthaalmoeder op te pikken, naar huis, voor eten zorgen en de kroost voeden, kind 2 sussen, kind 1 bezighouden tot bedtijd) keek ik reikhalzend uit naar een beetje rust en tijd voor mezelf. 

Hoewel hij geen middagdut meer deed bleek onze oudste geweldig veel energie te hebben. Hij maakte er een spelletje van om toch maar niet te moeten slapen. Ik deed mijn best mijn visie op de feiten uit te leggen in de hoop dat hij mij zou begrijpen (als gelijkwaardige mens behandelen, ah ja). Ik hoopte vurig dat het hele slaapritueel niet te lang zou duren.

Driewerf helaas, ik had al snel door dat mijn uitleg- en onderhandelingstechniek niet het gewenste effect teweeg zou brengen. *kuch* Mijn überschattige zoon, hij kan het donders goed uitleggen en windt mij met het allergrootste gemak rond zijn kleine kleutervinger. 

Na veel tralala zoon dan toch in bed gekregen. De rust duurde welgeteld 2 minuten. Ik sleepte mezelf nog maar eens naar boven (2 verdiepingen, hé! Twéé!). Sus sus sus, knuffeltje hier, aaike daar, liedje zingen … “En dan gaan we nu flink slapen, hé?”  Tot ik door de babyfoon alweer geluiden hoorde. Deze keer van een of andere afbraak, zo leek het wel.

Mijn kleuter had zijn boekjes uit het rek gehaald en op de grond gegooid. Ik ademde eens goed in en uit en besloot om kordater uit de hoek te komen in de hoop dat onze baby, die in dezelfde kamer sliep, niet wakker werd. 

Ik had barstende hoofdpijn, wilde zelf al een uur daarvoor gaan slapen en had geen zin in een zoveelste gesprekje. Onze jongste werd dan toch wakker. Het hek was van de dam en mijn emmer stroomde over. Ik voelde ineens de nood om te brullen tegen mijn zoon.

Dat hij stil moest zijn en slapen! Dat het genoeg was geweest! Er gebeurde iets wat ik niet verwachtte: ik pakte hem op en gooide hem nogal hardhandig terug zijn bed in. Al mijn emoties zaten vervat in die worp. Ik was kwaad, gefrustreerd, moe, teleurgesteld in mezelf. En ik werkte het uit op hem. 

Hij weende, was duidelijk erg geschrokken. Ik ook. Maar ik bleef roepen. Dat het moest gedaan zijn. Dat het tijd was om te slapen. Dat ik potverdorie doodmoe was, zware hoofdpijn had en geen zin had om daar boos te staan wezen! 

Het hele gebeuren duurde maar enkele seconden, en het voelde alsof ik een titanenstrijd had gevoerd. Ik liet mijn zoon wenen en ging met de dochter in de armen naar beneden. Ik draaide een knop om en suste haar en mezelf.

Even focus op kind 2. Kind 1 zou ik later zeker nog van mijn ondertussen gekalmeerde aandacht geven. Toen ik de baby terug in haar bedje legde, merkte ik dat onze zoon in slaap was gevallen. Ik aaide hem over zijn bol, gaf hem een zoen en prevelde “Sorry, ventje”. Ik liep de trap af en liet de tranen stromen. Man toch, dit deed pijn.

Wat een spiegel was dit: beseffen dat je dingen doet waarvan je meteen spijt hebt, dat vermoeidheid je ver kan drijven, dat je ook maar een mens bent en fouten maakt, dat je geduld niet eindeloos is, dat je soms over je eigen grenzen gaat en dat je eigen overtuigingen je soms ongelooflijk kunnen beperken.
En toch, ook mét mijn tekortkomingen en mijn eigen worstelingen wil ik in die spiegel blijven kijken en geloof ik stellig dat ik een goede ouder voor mijn kinderen ben.