Hoewel ik onze kinderen vaak nog ‘de baby’s’ noem, zijn ze dat sinds kort niet meer. Het baby is er helemaal af.

Op lichamelijk vlak is de verandering geleidelijk aan gekomen. Snoezige handjes zijn snelle grijpers geworden; voetjes trappelen niet meer in de lucht, maar stampen op de grond; boterzachte babybilletjes zijn nog altijd even zacht, maar zitten intussen in de grootste maat luiers …

Meegroeien

In gelijke tred met hun lichaam groeien wij op materieel vlak mee.
De starters-speelgoedmat die al even in een hoek werd verdrongen, wordt nu definitief naar de zolder verkast en de box die bijna 3 jaar lang in onze living heeft gestaan, is gedemonteerd.
De extra ruimte die daardoor in onze living is vrijgekomen, lijkt nog eens extra te benadrukken dat we in een volgende fase zijn beland.

Onze dochter heeft bovendien al getoond dat ze zelf uit haar babybedje kan klauteren, dus we moeten beginnen denken aan een ‘groot’ bed.
Onze zoon past dan weer niet langer in de Maxi-Cosi, waardoor hij voortaan meereist in een autostoel. Als ik tijdens onze autoritjes in mijn achteruitkijkspiegel naar de verwachtingsvolle gezichtjes van mijn kinderen kijk, merk ik dat ook zij zich bewust zijn van de nieuwigheid.

Nostalgie

Vol trots – maar ook met een vleugje nostalgie – aanvaard ik al die vooruitgang. Trots omdat ik zie hoe die afhankelijke baby’tjes op zulke korte tijd uitgegroeid zijn tot - mentaal en fysiek - stevige peuters. Nostalgisch en een tikkeltje weemoedig omdat ik besef dat dat babytijdperk nooit meer terugkomt … Tenzij we voor een 3de kindje zouden gaan. Maar dat is dan weer voer voor een andere discussie. :)