5 jaar geleden bekende de man van Cindy (31) dat hij een affaire had met een collega. Na een relatie van 14 jaar gingen ze uit elkaar. Hun zoon was op dat moment 3 jaar oud, hun dochter amper 6 maand.

“Van de ene op de andere dag was mijn huwelijk voorbij. Mijn man zijn besluit stond vast, onze relatie was niet meer te redden. Alles is toen heel snel gegaan. Ik wou niet langer in ons huis blijven en ben met de kinderen ingetrokken bij mijn ouders. Ik heb alles zelf in handen genomen; de scheiding aanvragen, het huis te koop zetten. Ik wou het zo snel mogelijk achter de rug hebben.”

Herbeginnen vanaf 0

“Ik ben altijd blijven doorgaan. Deels om niet aan de buitenwereld te tonen hoe slecht het ging. Ik schaamde me. Het voelde alsof mijn leven mislukt was. Ook al kreeg ik steunende en begripvolle berichten van mensen uit mijn omgeving die me wouden helpen, ik wou het alleen kunnen. Het eerste jaar was een kwelling … Het voelde alsof ik terug van 0 moest beginnen. Alsof je net van school komt, en je leven pas begint. Maar dan op latere leeftijd en met 2 kinderen.”

“Mijn ex en ik hadden geen vechtscheiding, eigenlijk is alles vlot verlopen. Maar co-ouderschap was voor mij in het begin geen optie. Mijn zoon ging 1 weekend op 2 naar zijn papa. Mijn dochter bleef bij mij. Ze was nog maar 6 maand, ik wou haar zelf grootbrengen. Dat heb ik in mijn eentje gedaan tot ze naar school ging. Op dat moment hebben we de regeling herbekeken en co-ouderschap aangevraagd. De ene week zijn de kinderen bij mij, de andere week bij hun papa.”

“Het contact tussen mijn ex-man en mij gaat goed. We zitten op dezelfde lijn wat de opvoeding betreft. Maar we horen en zien elkaar enkel in functie van de kinderen. Zo is het voor ons evident dat we samen naar het oudercontact gaan. De kinderen zullen we samen delen tot het einde.”

Vrijheid en gemis

“Tot mijn dochter naar school ging, heb ik nooit een moment voor mezelf genomen. Ik dacht alleen maar aan mijn kinderen. Zodra het co-ouderschap startte, kreeg ik terug meer ruimte. De week dat ik de kinderen niet heb, staat volledig in het teken van mezelf. Ik ga naar de manicure, ga sporten of spreek af met vrienden. Ik heb mijn ritme gevonden en verlies mezelf niet meer uit het oog. Al kan ik niet ontkennen dat het moment van de wissel moeilijk blijft. Ik mis ze verschrikkelijk die week, er hangt een leegte in huis.”

“Dan merk ik ook dat ik een partner mis. Ik kom thuis in een leeg huis. Zelfs wanneer de kinderen er zijn, blijft het lastig. Ik praat veel met hen, maar het zijn natuurlijk geen volwassenen. Ze vragen niet aan mij hoe mijn dag is geweest. Ik ben 31, ik wil niet de rest van mijn leven alleen blijven.”

Financiële hindernissen

“Financieel is het niet evident. Sparen is op dit moment bijna onmogelijk. Ik kan de facturen betalen en boodschappen doen, maar extraatjes zijn moeilijk. Van mijn vakantiegeld en dergelijke probeer ik zoveel mogelijk op mijn spaarrekening te zetten en af en toe eens iets leuks te doen met de kinderen. Er zijn heel weinig tegemoetkomingen voor alleenstaande ouders. Soms zijn er vanuit de gemeente voordelen voor alleenstaanden, maar omdat ik kinderen heb word ik beschouwd als een gezin, ook al moet ik rondkomen met 1 inkomen.”

“Ik heb lang getwijfeld om mee te werken aan het interview. Maar ik weet dat ik niet alleen ben en wil mijn verhaal delen met anderen. Als mensen me vlak na mijn scheiding zeiden dat het na een paar jaar beter zou gaan, kon ik mij dat niet voorstellen. Maar het klopt. Ik had tijd nodig en ging door een diep dal, maar 5 jaar later ben ik fier op waar ik sta en dat ik nooit heb opgegeven. Ik heb mijn eigen huisje, de kinderen zijn gelukkig en alles loopt goed. Dat is wat telt.”