Op 1 mei vieren we het feest van de arbeid. Het is een dag waarop we de samenleving en onszelf herinneren aan de vele sociale rechten die we voor werknemers verworven hebben. Een moment dus om te juichen en te applaudisseren, maar ook om eens stil te staan bij de rest van het to do-lijstje. Want we zien nog heel wat maatschappelijke ongelijkheden, en ook binnen de sociale strijd krijgt niet àlle arbeid altijd de erkenning en waardering die ze verdient. Wij willen daarom vandaag in het bijzonder een ode brengen aan de mensen die - haast onzichtbaar - de wereld dragen. Als de COVID-19-crisis ons alvast één iets heeft geleerd, dan is het dat die opdracht overwegend in de handen van vrouwen ligt.

Pandemie of niet, vrouwenhanden staan nooit stil. Al lang voor deze lockdown wisten we dat. Het zijn handen die plichtsbewust ’s morgensvroeg boterhammen smeren, glazen melk inschenken, haren kammen, jasjes omdoen en veters strikken. Handen die nog snel de schooltassen en de zwemzakjes vullen. Die buggy’s voortduwen en uitzwaaien. Handen die haastig het uur checken en de slaap uit ogen wrijven.

Handen die voor dag en dauw aan de prikklok inchecken, en de mouwen opstropen. Die sleutelen, typen, stikken, vouwen en inpakken. Handen die bandwerk verrichten en machines bedienen, altijd maar sneller en efficiënter, voor een nauwelijks stijgend loon dat steeds minder waard is. Handen die de rekken én de kassa’s vullen. Hard werkende handen. Die zieken en ouderen wassen, troost bieden, infusen prikken en medicatie toedienen. Liefdevolle, zorgende handen. Die het krijtbord afvegen en zevenjarigen leren schrijven. Het zijn de handen van die vrouwen die onze toekomst verzekeren.

Het zijn zij die hele huizen recht houden, hun eigen en ook dat van anderen. Die dweilen uitwringen, stof afnemen, ramen lappen, borden afwassen en met de lepel in de kookpot roeren. Handen die ploeteren, handen die afzien. Handen die het boodschappenlijstje schrijven en de winkelkar vullen. Hongerige mondjes voeden. Wasmachines doen draaien, kleren plooien, paren sokken bijeen zoeken en kasten schikken. Handen die ervoor zorgen dat de wereld morgen klaar is voor een nieuwe werk- of schooldag.

Warme, aaiende handen die een plek bieden waar kinderen troost kunnen vinden. Handen die agenda’s ondertekenen en het wiskundehuiswerk helpen ontcijferen. Die luiers verversen, flesjes opwarmen en vermoeide kleine hoofdjes te rusten leggen. Die het voorleesboek openslaan voor een verhaaltje bij het slapengaan. Boze dromen verjagen in een vingerknip: dat doen de magische handen van superhelden vermomd als moeders.

Het zijn handen die weinig rust kennen. Handen die soms klappen vangen. Die moeten terugvechten op het werk, op straat of in hun eigen huis. Handen van sommigen die glazen plafonds doorbreken. Handen van anderen die de scherven opvegen. Handen die barsten, die verweren, die eelt en littekens dragen. Handen die bloeden en zweten. Handen die soms bijna opgeven, maar ondanks alles doorzetten. Die ramen openen waar deuren voor hen dichtslaan. Die anderen een zetje geven om tot actie over te gaan. Vrouwenhanden die in elkaar slaan. Die het werk neerleggen, spandoeken dragen en luidsprekers vasthouden. Handen die op tafel kloppen, om de boodschap kracht bij te zetten.

Dàt is waar 1 mei over moet gaan voor ons, dit jaar. In deze bijzondere omstandigheden wordt het deze keer geen feestelijke dag. Er zal geen muziek spelen, er wordt niet met vlaggen gezwaaid. En misschien is dat eigenlijk wel symbolisch en gepast voor de periode waarin we nu leven: de coronacrisis heeft de bestaande genderongelijkheid in onze samenleving en in de workforce maximaal op scherp gezet. Als we ‘vanuit ons kot’ iets vieren vandaag, laat het dan maar eens specifiek de vrouwelijke arbeid zijn. Want on(der)betaald, on(der)gewaardeerd en vooral op onzichtbare manier de wereld draaiende houden, is de rest van het jaar bezwaarlijk een feest te noemen. Wij vragen daar geen confetti en bloemen voor. Wat wij voor vrouwen willen, zijn deftige, eerlijke en leefbare arbeidsvoorwaarden, op het werk én in huis.

Het is hoog tijd voor het verdelen van de draaglast. Je weet wat ze zeggen over vele handen.