Ik hou niet van koken. Ik ben ook allesbehalve een keukenprinses. En toch sta ik de laatste tijd precies godganse dagen in de keuken.

Het begint zodra ik mijn ogen opendoe. Ik haast me uit bed om de groentenpuree voor de kindjes klaar te hebben voor ze wakker worden.  Zodra iedereen wakker is, start de dag met ontbijt. Er is voor ieder wat wils. Allemaal bereid en klaargezet door la mamma.

Nadat de hele ontbijtboel is opgeruimd en de kookpotten van de puree zijn opgeborgen, is de eerste keukenshift voorbij. Maar al snel wordt het 11 uur en krijgen de kleintjes honger. Als blijkt dat ik de porties groentenpuree (weer eens) verkeerd heb ingeschat en ik weer een deel de vuilbak ingooi, moet ik even zuchten. Is het die moeite allemaal wel waard?

Kokkin en poetsvrouw

Meestal flans ik daarna snel een lunch voor mijzelf in elkaar. Een paar geroosterde boterhammen en beleg. Niets bijzonders. En toch sta ik ook hiervoor langer dan ik wil in de keuken. Het aanrecht moet spik en span zijn; met minder ben ik niet tevreden.

Wanneer ’s avonds de kindjes hun laatste papfles hebben opgedronken en al het flessen- en keukenmateriaal weer staat te blinken, zit de service er eindelijk op.

Na een korte pauze begin ik daarna meestal aan de fruitpap. Voor de jongste haal ik de mixer nog boven.  Opnieuw wordt mijn brouwsel – al dan niet helemaal – verorberd en trek ik me nadien terug in de keuken om alles even netjes als voordien achter te laten.

Als mijn man ’s avonds thuiskomt en de tafel gedekt staat, hoop ik maar dat de liefde niet alleen door de maag gaat. Alles is weliswaar eetbaar, maar op zijn zachts gezegd heel basic: aardappelen, vlees, groenten. Wanneer ’s avonds de kindjes hun laatste papfles hebben opgedronken en al het flessen- en keukenmateriaal weer staat te blinken, zit de service er eindelijk op.

Lat te hoog

Nu ik het zo neerpen, voel ik me een enorme zeur. Ik weet dat ik niet alles zelf hoef te doen. Ik zou af en toe eens voor kant-en-klaar kunnen gaan; wat vaker de rommel kunnen laten staan; of wat sneller een helpende hand kunnen aanvaarden. Maar daarvoor zitten mijn principes me te vaak in de weg.

Misschien leg ik voor mijzelf de lat soms gewoon te hoog. Maar hoe krijg ik ze wat lager? Voorlopig heb ik daar nog geen antwoord op. Nadenken daarover is voor later, nu wil ik alleen nog maar uitgeteld in de zetel ploffen met een lekker tasje thee. Maar daarvoor moet ik natuurlijk eerst weer die keuken in …  ;-)