Ondertussen is het al enkele jaren geleden dat er een persoon veel te dicht en veel te onveilig bij een van mijn zonen kwam en mijn wereld deed daveren.

Gelukkig kwam mijn zoon zeer snel naar mij en kon ik onmiddellijk ingrijpen waardoor vandaag de dag die gebeurtenis een lang geleden nachtmerrie is.

Toch werd het me toen ook duidelijk wie ik was. Een vrouw in staat om een ander te vermoorden. Een leeuwin in mij die elke persoon die fout naar mijn kind handelde, kon verscheuren. Het zijn alleen mijn gezond verstand en de wijze mensen rondom mij die me daar toen van weerhouden hebben.

Talloze scenario’s zijn er door mijn hoofd geschoten. De een al spectaculairder dan de ander en elke keer voelde ik genoegen bij het einde: het idee van die persoon verlost te zijn.

Maar het was er. Dat verlangen om de auto in te stappen en net even té hard op de gas te trappen als die persoon overstak. Of ergens in dat donkere straatje die ander op te wachten en gewoonweg neer te knallen. Talloze scenario’s zijn er door mijn hoofd geschoten. De een al spectaculairder dan de ander en elke keer voelde ik genoegen bij het einde: het idee van die persoon verlost te zijn.

Het leed wat ons aangedaan was, zou niet ongedaan gemaakt worden en heel waarschijnlijk zou er alleen maar meer leed gekomen zijn. Dus ik ben ontzettend blij dat ik toen slimmer ben geweest en ook veel gepraat en geluisterd heb. Maar ik weet het, ik zou het hebben gekund. Ik wilde het ook. Diep in mij.

Iemand was niet correct met mijn kind omgegaan en het gevoel dat me toen overviel was zo sterk dat het jaren een deel van mijn leven bepaalde, tot ik besliste dat het leven te mooi was om verbitterd en boos er doorheen te stappen, ik het losliet en terug vrij kon ademen. Ik wilde een mama zijn die kon leven naar de normen die ze predikte: vergeven, loslaten, nieuwe kansen geven, het mooie van het leven zien …

Als ik lees over het oer-moedergevoel dan begrijp ik dat. Het is allesoverheersend, zit ook in mij en het kan heel gevaarlijk zijn.