"Kiezen is verliezen”, zegt een vriendin op een terras tegen mij. De zon schijnt alsof het de 1ste keer in jaren is. Mijn buurt verhuist zich weer naar pleintjes en terrassen, alsof ze naar adem snakt na al die donkere maanden. Het glas Ricard in mijn hand smaakt naar zomer en meer.

Titels en beloftes

Meer dan een jaar dans ik, zij het met tussenpozen, de horizontale mamba met K.  Zonder beloftes spreken we af, lijf tegen lijf en hart tegen hart. We dansen, gaan uit eten, naar theater en doen eigenlijk alles wat liefjes doen. Maar zonder beloftes of  titels. Meer dan een jaar al ben ik verliefd. Ben ik klaar voor de titel en de beloftes. Hij ziet dat minder zitten.

Dat liefde en haat dicht bij elkaar liggen, leerde ik dit jaar. We trekken aan en stoten af, houden van en laten los. Telkens weer beland ik met dezelfde vriendin op datzelfde terras, de ene keer met meer tranen dan de andere keer. Ondertussen is het 3 maanden geleden dat ik hem zei dat het moest stoppen. Ik kon niet meer. Hij luisterde, voor de verandering.

Verdwaalde vlinders

Sinds kort klopt mijn hart voor iemand anders. We drinken koffie samen, lachen om gekke wolken ... Er is opnieuw ruimte voor vlinders in mijn buik.

Tot de mail die ik een kwartier geleden kreeg, ging alles vanzelf … Vijftien minuten geleden stuurde K. me een bericht waarin hij schrijft dat hij van me houdt. Dat hij eindelijk klaar is voor een label.

2 mannen in mijn hart dus, de een met meer geschiedenis - inclusief tranen - dan de ander. Enerzijds de man die met mij mee springt en voor mij kiest. Anderzijds de man die al maanden onder mijn vel kruipt. Iemand die niet weet of ‘voor altijd’ wel echt iets is wat hij kan beloven …  

Mijn vriendin snapt niet hoe ik dit überhaupt nog een keuze vind. Waarom ik niet gewoon mee op roze wolken vlieg en de pijn laat voor wat het is. De ratio kiest voor vanzelf, mijn hart wil hoge pieken en diepe dalen. Eigenlijk weet ik dat mijn keuze al gemaakt is.  

Een week later sta ik voor zijn deur. Wie weet bots ik. Wie weet vlieg ik.