Dat zwanger worden op zich liet wachten. Dat ik daar niet echt blij van werd.
Dat het van kwaad naar erger ging met de gemoederen, 
de gevaderen en zowat alles tussenin gezwegen en gezegd.

Van hoopvol verlangend naar beperkt in denken en in voelen
ondanks een perfect getekend plan waarvan de uitvoering niet kwam. 
Dat het een verhaal zou worden met uiteenlopende wegen, 
lastige hindernissen en obstakels waarvan onzekerheid de grootste was.

Dat ik als vuurwerk de lucht in schoot bij twee welgekomen roze streepjes
en even snel en hard de grond in dook toen ineens behalve het mijne
geen ander hartje meer bestond.

Dat ik brulde als een dier toen het levenloze hoopje met mijn opperste geluk
mijn lichaam met het natuurlijkste gemak verliet en ik mijn lief in het donker 
compleet gebroken zag. Niet wetend hoe te voelen, wat te zeggen, waar te zijn.

Dat ik in een gat viel waaruit ik eerst niet wilde komen. Dat ik mezelf 
in moeilijke bochten wrong. Naar adem happend, brekend uit het harnas 
waarin ik mezelf had vast gedroomd. Dat ik zonder zoeken toch vond wat nodig was,
na enige omzwerving, onbekend en onbemind: een krachtig stukje echte ik.

Ik leerde door mijn waarheden anders te verwoorden
opnieuw (een) zin te maken en met milde prille liefde op mijn eigen eerste gezicht
uit die diepe put van eenzame leegheid te geraken.

Dat we elkaar weer zagen, elk in ons vizier. Dat we samen dichter kwamen,
dromen anders dromend en volop levend, nu en hier.

Dat er na enige tijd verstreken en met wat hulp van buitenaf toch
een mensje bij ons kwam wonen, als was het een wonder, zo volmaakt en af.
En god, wat waren we naast dat kleintje zelf ineens soms klein en bang,
voor te roze, blauwe, zwarte wolken, of te licht, te zwaar, te mooi, te lang.

Dat we voortdoen, nu eens samen, dan weer elk zijn weg apart
de ouders, de zoon en nog een zusje, geheel gewild en onverwacht.