Ik heb het geluk dat ik altijd jonger werd ingeschat dan ik werkelijk ben. Nu vind ik dat een schoon compliment, maar er zijn andere tijden geweest. Identiteitskaart moeten tonen aan de ingang van de bioscoop op 23-jarige leeftijd. Om te bewijzen dat ik al 18 was.

“Ik geef hier les”, als antwoord op de vraag van een collega die mij nog niet kende waarom ik niet in uniform gekleed was. Schaamlijk.
Als jonge volwassene worstelde ik met een aantal lichamelijke kwesties, voelde me heel onzeker, had een haat-liefderelatie met mijn lijf. Nu, pakweg 20 jaar later, is dat niet anders. En toch, het is anders.

Heerlijk zwanger? Not.

Ik heb het heel moeilijk gehad toen ik zwanger was. Ik kon niet om met de veranderingen aan mijn lichaam. Het ging ook veel te snel. Naast een aantal typische vervelende kwalen kwam ik meer dan 25 kilo bij. Ik herinner me maand 4 nog levendig; de periode waarin bij mij al duidelijk gewichtstoename te zien was maar nog geen echt mooie, ronde buik te bespeuren viel.

Toen ik op een bepaald moment veel verdriet voelde door mijn veranderende lijf probeerde ik enig begrip en steun te krijgen van Meneer Man. Hij reageerde in mijn ogen nogal laconiek en ongevoelig: “Allez, liefje, dat is toch normaal dat je lichaam verandert als je zwanger bent? Waar zit jij nu mee in?” Hij bedoelde het uiteraard heel lief, maar op dat moment hoorde ik compleet iets anders.

Oneerlijk

Furieus was ik. Ik dacht bij mezelf: “Gij, die al 20 jaar hetzelfde lichaam hebt en moogt eten wat ge wilt zonder een gram aan te komen. Gij, die niet weet wat het is om veranderingen in je lichaam te voelen. Gij, die niet weet wat hormonen soms aanrichten. Gij hebt het recht niet om dit te minimaliseren! Dit is zo oneerlijk!” (hormones speaking)

Wat ik toen wilde horen was: “Liefje toch. Ook al kan ik het mij niet voorstellen, ik begrijp dat dit moeilijk is voor jou. Alles verandert en je hebt er geen controle over. En dat maakt je misschien een beetje bang. Maar, weet je, het komt allemaal goed. Je zal gewoon de tijd moeten nemen om te wennen aan deze nieuwe toestand. En ik vind je nog altijd even knap.” Of zoiets in die aard. :) 

Vreemd

In elk geval, zwanger zijn vond ik niet leuk. Het was een heel verwarrende tijd voor mij. Ook na de bevalling bleef ik met een vervelend gevoel van onherkenbaarheid zitten. Het was zeer confronterend om toen foto’s van mezelf te zien. Dat was ik niet. Ik zat vol hormonen, had pijn overal waar het maar kon en ik voelde me gevangen in een lichaam dat op dat moment niet als het mijne aanvoelde. Het herstel achteraf liep niet van een leien dakje. Maar het is wel gelukt. Enige tijd en boterhammen zijn mij niet vreemd.

En toch

Mijn lijf. Behoeder van evenwicht, ingenieuze machine, grensbewaker, seingever, drager van leven, container van mijn ziel. Jij past bij mij, ook al verfoei ik je soms, vind ik je niet altijd mooi, of een blok aan mijn been. Jij hoort bij mij als frietjes met mayonaise, als de weekendbijlage van de krant op zaterdagmorgen, als Klara tijdens een autorit, als de chocolaatjes bij mijn ontelbare theetjes, als de juiste woorden op het juiste moment.
Ik dank je met heel mijn hart. Het klopt. Jij klopt. Voor mij.