Die dag was een moeilijke dag. De dingen waar ik zo achter sta, stonden even op losse schroeven. Ik vertelde mezelf dat ik realistisch moest blijven, maar ik had geen zin in realistisch. Ik wilde dromen en groeien. En dat lukte me even niet.

Op zo’n dagen zijn kinderen dan toevallig niet de engeltjes die ze anders kunnen zijn. Uiteraard. Mijn dochter werd die dag dan ook een echte bengel. De bloem vloog op de grond toen we samen brood bakten. De aardappels werden nauwkeurig tussen de koffiepads gestopt. Zelfs de worst was niet veilig, terwijl ze nog in de pan lag. Daarom schoot ik uit mijn slof. Eerlijk gezegd, schoot ik nog geen klein beetje uit mijn slof. Ik riep dat het gedaan moest zijn, dat ik er geen zin in had. Met stampende voeten stormde ik naar boven om haar fopspeen te halen. Toen ik beneden kwam, waren er natuurlijk traantjes te zien op de wangen van mijn kleine meid.

Voor ik het wist, liepen mijn eigen tranen ook over mijn wangen. “Sorry, meisje”, fluisterde ik, “mama mocht niet roepen. Dat was niet lief van me.” Haar kleine armpjes sloten zich om me heen, zomaar. Zonder woorden of oordeel knuffelde mijn kleine meisje haar mama, die zich héél even ook weer een klein meisje waande.

Uiteindelijk liet ik mijn tranen toch stormen. Want verdriet, dat is oké. Ook als het van een mama komt. En tranen, die reinigen de ziel. Zo luidt de wijsheid toch.

Emoties laten zijn

Ik heb nooit echt geleerd om om te gaan met emoties. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik het lange tijd moeilijk had om emoties te uiten of een plaats te geven. Emoties loslaten is ook niet mijn grootste kwaliteit.

Vanwege de weg die ik zelf heb moeten afleggen, besloot ik om mijn dochter wel te leren omgaan met emoties. Een belangrijk onderdeel daarvan is dat ik vind dat emoties er mogen zijn. Of het nu slechte of goede, gewenste of ongewenste emoties zijn, ze mogen hun plekje opeisen. Wat van ons niet mag, dat is schoppen, slaan of gooien met spullen.

Wanneer mijn kleine meid dus tranen met tuiten huilt, roept van frustratie of lacht tot haar buikje pijn doet, mag dat allemaal van ons. Ze mag alleen niets stuk maken of anderen pijn doen.

Wanneer iemand anders zegt dat ze haar traantjes moet wegstoppen, zegt deze mama meestal dat traantjes er wel mogen zijn. Want verdriet, dat is oké.

Het goede voorbeeld geven

Ideeën zijn mooi. Idealen zijn geweldig. Maar je bereikt er niets mee als je er alleen maar over praat. Zeggen tegen een kind dat iets mag zonder het zelf voor te tonen, dat werkt niet. Het is de belangrijkste les die ik geleerd heb tijdens mijn pedagogische opleiding. “Toon wat je zegt en zeg wat je toont”, was het motto van een van mijn leerkrachten. Met mijn kleine meid leer ik elke dag weer hoe waar dat is.

Op die moeilijke dag had ik nochtans eerst de neiging om mijn tranen weg te stoppen. Mama’s die huilen niet. Daar moeten kinderen op kunnen steunen. Een mama die huilt, is zwak en niet stabiel. Zo zie je maar welke vooroordelen er nog steeds in mijn hoofd verscholen zitten. Uiteindelijk liet ik mijn tranen toch stormen. Want verdriet, dat is oké. Ook als het van een mama komt. En tranen, die reinigen de ziel. Zo luidt de wijsheid toch.

Wanneer mijn dochter huilt, zeg ik altijd dat de tranen er mogen zijn. Huilen mag, het is oké. Die dag liet ik ook zien dat huilen mag. Mama’s tranen liepen over haar wangen en mijn kleine meid, die gaf me gewoon een dikke knuffel. Want mama’s, die huilen ook wel eens. En ook dat mag er gewoon zijn.