Mijn kinderen helpen mij graag. Al helpt hun goedbedoelde assistentie mij niet altijd veel vooruit …

Waterspelletjes

Mijn dochter kuist bijvoorbeeld graag. Ze zet alles wat op de grond staat omhoog - net zoals poetsvrouw Nancy op school - en vraagt om een emmer water met véél zeep. Met een spons en zeemvel gaat ze het hele huis rond: keukenkasten, deuren, stoelen, de televisie … Alles wordt onder handen genomen; en overal laat ze sloten water en sop achter. Na enkele minuten is ze het beu en mag Poetsvrouw Mama het overnemen.

De afwas heeft ook een magische aantrekkingskracht op hen. 2 paar kinderhandjes komen steevast helpen. Water wordt van het ene kommetje in een - veel kleiner - ander kommetje gegoten. Een tsunami aan water en sop loopt naar beneden over de keukenkasten. Poetsvrouw Mama stuurt haar kleine helpers weg en probeert de boel te redden.

Snijwerk

Groenten snijden doen ze ook al eens graag. Ik geef hen een bot, plastic mesje en de schillen van de komkommers, maar dat pakt niet meer. Een minder bot mesje en een volwaardige komkommer dan maar. Mooie schijfjes zijn het allesbehalve - het is eerder komkommermoes - maar ze hebben het wel zelf gedaan én ze hebben (voorlopig) al hun vingers nog. En het afval dat is blijven liggen? Tja, daar is Poetsvrouw Mama toch voor?

Ook kortingsbonnetjes uitknippen, nemen ze graag van me over. En dan liefst met de grote knipper. Veel korting zal ik trouwens niet meer kunnen krijgen, want ze knippen de barcode van de bon zonder verpinken in 10 kleine stukjes.
Het is waar wat men zegt: al doende, leert men. En dat geldt duidelijk niet alleen voor kleuters, maar ook voor mama’s. Want als Poetsvrouw Mama even haar rug draait om de snippers in de vuilnisbak te gooien en mijn zoon ondertussen de omslag van een bibliotheekboek in 3 stukken heeft geknipt, dan hebben ze me toch even genoeg geholpen …