3 en 1 jaar zijn ze, die 2 heerlijke koters van mij. En hun ritme bepaalt mijn leven, of ik dat nu wil of niet. Ik zit in het stadium dat ik weer dingen voor mezelf wil doen. Eén uurtje beweging in de week bijvoorbeeld. Of eens gaan lunchen. Of gewoon simpelweg een half uurtje niets doen. NIETS! Dat lukt alleen maar als ik het plan in de agenda. En dan nog. Ik ben moe. Doodmoe.

Verlof bij de vleet

Na de geboorte van kind 2 had ik 3 maanden moederschapsverlof en 1 maand voltijds ouderschapsverlof. Daarna bleef ik 3,5 weken ziek thuis. Ik was geveld nog voor ik terug startte met werken. En nog altijd wring ik mij in allerlei bochten om een beetje normaal te functioneren. Ik krijg de ene virale infectie na de andere. En door fysieke uitputting is mijn sociaal leven ook niet veel waard waardoor al eens wat neerslachtigheid de kop opsteekt.

De huisarts besliste in het voorjaar dat ik 3 weken thuis moest blijven. Verplichte rust. Ik barstte in tranen uit. Pure opluchting, want ik voelde dat ik er ontzettend veel nood aan had.

Ik ben een mama met jonge kinderen, mijnheer, en ik heb een job, een relatie, een sociaal leven, een huishouden en wat klodden af en toe, zoals iedereen. Momenteel compleet de kluts kwijt, evenwicht zoek, veel ziek, want zo on-ge-loof-lijk moe.

Maar dan, controlearts bij mij thuis. Bakken stress. Ik zette mijn beste ‘ik-voel-mij-echt-niet-in-staat-om-te-gaan-werken-laat-staan-gewoon-overeind-te-blijven-gezicht’ op, want uit ervaring weet ik hoe intimiderend zo’n bezoek kan zijn. Ik geef toe, ik heb al menig klein trauma overgehouden aan dergelijke bezoekjes; ik heb het per definitie moeilijk met de manier waarop die controles gebeuren – maar goed, dat is een ander verhaal.

Toch verbazingwekkend hoezeer ik mezelf probeer te bewijzen en de arts (en mezelf) ervan probeer te overtuigen dat ik absoluut geen profiteur ben. Ik ben een mama met jonge kinderen, mijnheer, en ik heb een job, een relatie, een sociaal leven, een huishouden en wat klodden af en toe, zoals iedereen. Momenteel compleet de kluts kwijt, evenwicht zoek, veel ziek, want zo on-ge-loof-lijk moe. Dus, ja, het is doodnormaal dat ik rust nodig heb. Bijna een schuldgevoel. Maar net niet. Want ik bén geen supervrouw die alle rollen die ze wil vervullen allemaal even goed kan doen.

Adrenaline

Ik ben 1 dag uit ziekteverlof als mijn jongste noodgedwongen moet thuisblijven met hoge koorts. Nachten onderbroken, opvang zoeken. Kind 2 houdt het ziek-zijn hardnekkig vol; kind 1 is solidair en neemt het over. En ja hoor, uiteindelijk dender ook ik weer vrolijk mee op de ziekentrein. De vermoeidheid bevindt zich op een hoogtepunt. Denk ik. Hoop ik.

En dan komt de pre-zomertijd. Schone maanden. Maar windpokkenalarm bij ons. De kinderen hebben elkaar netjes afgewisseld. Net bekomen van kind 2 haar ziekte, staat kind 1 vol stippen. Lichte paniek overvalt mij. Maar de adrenaline neemt het over, ik blijf overeind en ga werken tussen al dat troosten, gebrek aan slaap en opvang zoeken door.

Zomer. Mooi weer. Vakantiestemming overal. En ik ben weer geveld.
Na weken en maanden van oververmoeidheid heeft mijn lijf voor mij beslist dat het genoeg is. Ik sukkel 3 weken lang met een hardnekkige sinusitis en bronchitis. Mottig, slap, pijn, doodmoe. Al een geluk dat Meneer Man van het stevige soort is dat niet of nauwelijks ziek wordt.

Ik ween dan maar een beetje, vat mijn moed samen en hoop dat het morgen beter gaat. *zucht* 
“Mama beetje moe?”, vraagt mijn oudste. “Ja, moppie, mama is heel moe.” En met zijn sappige, Franse ‘r’: “Mama in bedje kruipen, hé? Veel rusten en slapen!”, waarop ik lachend en huilend tegelijk besef dat mijn zoon mij zonet de allerbeste raad van de wereld heeft gegeven.