Stephanie (36) heeft 2 kinderen uit haar vorige huwelijk van 5 en 9 jaar oud. Na haar scheiding leerde ze Jan (42) kennen, die zelf 2 kinderen heeft van 9 en 12. Ondertussen vormen ze sinds 2 jaar een koppel.

“2 kinderen was voor mij altijd de grens. Een groot gezin vond ik eng. Ik had er nooit bij stilgestaan dat wanneer je op mijn leeftijd iemand leert kennen, die persoon misschien ook al kinderen heeft. Dus nu heb ik toch een groot gezin met 4 kinderen. En dat valt zoveel beter mee dan gedacht.”

“We hebben alles heel voorzichtig aangepakt. Zo hebben we mekaars kinderen pas ontmoet toen we een jaar samen waren. Mijn kinderen zijn een halve week bij mij, van zondag tot donderdagmorgen. Zijn kinderen zijn er 1 op de 2 weekends. Het gebeurt dus niet vaak dat we allemaal samen zijn. Maar de momenten dat we wel allemaal samen zijn, zijn oprecht hemels.”

Knuffel voor het slapengaan

“De verhouding met mijn stiefkinderen is anders dan met mijn eigen kinderen. Maar ik zie hen zeker niet als vreemden. Ik zou het bijvoorbeeld heel raar vinden om mijn dochter een knuffel te geven voor het slapengaan maar mijn stiefdochter niet. Ik had nooit gedacht dat ik mijn stiefkinderen zo zou appreciëren, respecteren en graag zien!”

Frustraties

“Voorlopig zijn er weinig discussies tussen mij, Jan en de kinderen. We hebben een gelijklopende opvoedingsstijl. Ik aanvaard het als hij mijn kinderen aanspreekt op iets dat niet kan en hij aanvaardt dat ook. We helpen mekaar ook om elkaars kinderen te begrijpen. Soms ziet een stiefouder een situatie helderder door de grotere afstand.”

“Natuurlijk kunnen er nog frustraties komen als we binnenkort samenwonen, bijvoorbeeld over mijn jongste zoon die moeilijk slaapt en eet. Ik pols ook altijd even of mijn stiefkinderen het oké vinden dat ik iets doe. Ik wil ze niet tegen mij krijgen. En alle 4 de kinderen zullen moeten leren om hun ouder te delen.”

Geen alleenstaande mama meer

 “Het leven als alleenstaande moeder is niet te onderschatten. Elke cent moet in 2 gebeten worden, alles staat in teken van de kinderen, altijd maar werken en geen tijd voor jezelf noch voor de kinderen. Jaren heb ik het volgehouden, tot ik niet meer kon.”

“Nu staan Jan en ik op het punt om samen te wonen. Dat wordt zoeken naar nieuwe routines, nieuwe gewoontes, nieuwe plaatsen in huis … Momenteel zit ik nog even in een schemerzone, maar zodra we binnenkort samenwonen, zal ik me geen alleenstaande mama meer voelen. Hoewel mijn kinderen mij wellicht nog even als alleenheerser zullen zien (lacht).”