Oordelen van anderen: de ene keer glijden ze mooi van me af, de andere keer blijven ze door mijn gedachten malen. Zoals vorig weekend toen we met een vermoeide Mats nog iets gingen eten in een brasserie aan de Franse kust, voor hij aan zijn middagdutje begon. 

Grenzen stellen

Terwijl we zaten te wachten op onze bestelling ging Mats op onderzoek onder tafel en testte hij de zitbank uit. Plots ving ik flarden van een gesprek op aan het tafeltje naast ons. "Ouders gaan daar verschillend mee om" en "Kinderen merken dat en zoeken hoe ver ze kunnen gaan". 

Het moest wel over ons gaan, want er zaten geen andere gezinnen met kinderen. Mats was wilder dan gewoonlijk omdat hij moe was, maar al bij al bleef het binnen de perken dus lieten we hem begaan. We wisten dat ingrijpen nu toch geen zin had.

Het voelde zo oneerlijk dat een ander op basis van één indruk meteen een oordeel over ons vormde, terwijl het allemaal veel complexer en genuanceerder in elkaar zat en vaak zit

Een opmerking zou hem in deze omstandigheden alleen maar meer opjutten. De mensen naast ons leken ervan uit te gaan dat wij moeite hebben met grenzen stellen. Hoewel ik wist dat we zeker zouden ingrijpen als hij echt te ver ging, kreeg ik toch een wrang gevoel bij het idee dat ze ons slechte ouders schenen te vinden. Diep vanbinnen wist ik wel dat we ook nu de grenzen bewaakten.

Oneerlijk die oordelen

Er ging niets kapot, er werd niets vuil. Mats at een beetje mee en hield zich best goed. Toch bleef het knagen: de stille veroordeling, het niet kunnen uitleggen of verantwoorden. Het voelde zo oneerlijk dat een ander op basis van één indruk meteen een oordeel over ons vormde, terwijl het allemaal veel complexer en genuanceerder in elkaar zat en vaak zit. Het duurde nog wel een paar uur vooraleer ik het vervelende gevoel van me had afgeschud.

Benieuwd hoe die mensen erover zullen denken als ze eenmaal zelf kinderen hebben!