Mijn vriendin naast ons zwembadje heeft mijn oudste in de gaten terwijl hij volop plonst. Lachend zegt ze dat mijn zoon toch een meisjesmagneet is of zeker gaat worden.  Ik beaam dit lachend, want ik heb de invloed van zijn stralende blauw groene ogen en hartelijke lach al vaak gezien. Meisjes krijgen in zijn omgeving soms zo een dromerige starende blik. Niet dat hij het ooit opmerkt.

Mijn vriendin wijst me er fijntjes op dat hij sinds deze zomer precies toch veranderd is. Dat zijn lijf precies richting puber gaat en dat ze denkt dat dat lijf menig meisjesharten zal doen stilstaan. Ik kijk haar verbijsterd aan. Ik heb hem nog nooit zo bekeken, hij is nog steeds mijn kleine jongen die in de ochtend graag dicht tegen me aankruipt in bed. Maar ze heeft gelijk, ik mag dat mannelijke stuk niet negeren, zonder te overdrijven mag ik hem daarin bevestigen. Meer nog: ik moet dit doen! Hij vraagt regelmatig of ik al spieren zie en dan rol ik meestal eens lachend met mijn ogen. Ze zegt me daar niet te lacherig over te doen, dat dit ook bij opgroeien hoort en dat ik moet helpen om hem daarin te laten groeien of zelfzekerder te laten worden. Ze heeft gelijk!

Jouw jongen gaat een meisjesmagneet worden

Zomer en strand

Deze zomer keek ik voor het eerst op een andere manier naar hem. En ja ik zag het. Dat tengere lijfje is veranderd. Zijn schouders lopen breder uit. Ineens zijn daar buik- en armspieren. Zijn benen zijn steviger en een stuk langer geworden. Geen short floddert meer.

Elke keer als ik het zie ben ik verbaasd en intens ontroerd. Wanneer is dit gebeurd? Hoe komt het dat ik het niet eerder zag? Ik maak een voorzichtige opmerking over zijn veranderende lijf en hoe goed hij eruit ziet en ik zie hem stralen. Alsof hij erop zat te wachten.

Sociale media

Wetende wat voor druk sociale media met zich mee kunnen brengen, hoe de op het uiterlijk gerichte cultuur jonge mensen kan verzieken, hoe het showen met een gespierd lijf bijna noodzaak wordt om te bestaan, ga ik ’s avonds het gesprek aan. Ik vertel hem over hoe je trots moet zijn op je lijf omdat het je overal brengt waar je wil en dat spieren mooi zijn, maar geen must. Dat mooi gevonden worden door anderen fijn is, maar geen drijfveer mag zijn. Dat je vooral jezelf mooi moet vinden met de imperfecties die erbij horen, zonder de non stop drang om aan een ideaalbeeld te voldoen en eeuwig ongelukkig te zijn.

Knikkerbaan

De volgende dag zie ik op het strand hoe 2 twaalfjarige meisjes gefascineerd staren naar mijn zoon die de zee uit komt gelopen om noestig te gaan scheppen en modelleren aan zijn immense zandknikkerbaan. Hij gaat compleet op in zijn werk en vergeet de wereld rondom zich.

Hij is prachtig in zijn kinderlijk enthousiasme en groeiende lijf en prachtig omdat hij eeuwig mijn kleine, jongen zal zijn.