“Hieronder mag u nog even handtekenen.” Nog een beetje onder de indruk van al dit papierwerk, zet ik voorzichtig mijn handtekening en schuif ik vervolgens de hele papierwinkel door naar mijn partner, die ook een krabbel zet. Het is nu officieel, voor echt. We hebben eerst een jaar op de natuurlijke manier geprobeerd een kindje te krijgen, zonder succes en zetten vandaag voorzichtig onze eerste stappen in de fertiliteitswereld.

We maken vandaag dus officieel de overstap van het intieme werk in onze slaapkamer, naar het werk in team. Nu moet ik wel stellen dat ik toch liever iets meer in team gewerkt zou hebben, maar dat mijn inmenging in het fertiliteitsproces niet altijd in dank werd afgenomen. Vooral in het eerste fertiliteitscentrum werd ik meermaals keihard van antwoord gediend bij het stellen van vragen die teveel op bemoeienis leken of bij het doen van volgens hen onnodige suggesties.

Deze fertiliteitsartsen werkten het liefst van al in stilte bij het meten van follikels, het injecteren van sperma of het terugplaatsen van embryo’s … Vaktechnisch waarschijnlijk top, emotioneel echt gebuisd … wat mij betreft! Maar in een wereld waarin vooral de slaagpercentages van belang zijn, tellen emoties niet of nauwelijks. Werkte dit in de realiteit ook maar zo eenvoudig. Vrouwen die follikels laten meten, sperma geïnjecteerd krijgen of embryo’s teruggeplaatst krijgen, hebben wel degelijk te kampen met een zee aan emoties.

Op een zekere dag, lag ik na een inseminatie nog even ‘te bekomen’ in de beugels, terwijl de fertiliteitsarts besliste om die 10 kostbare minuten nuttig te gebruiken voor wat administratie en te doen alsof ik onzichtbaar was (met wijd opengesperde benen in de beugels nota bene). Bij het buitengaan zei hij niets. Hij wenste ons niet eens succes. Dat zou een wereld van verschil maken, en voor hem slechts enkele seconden meer kosten van zijn kostbare fertili-tijd.