Ongeveer een jaar geleden trouwde Laure, een van mijn beste vriendinnen, met Hanne. Het was een onconventionele ceremonie doorweven met bakken creativiteit en oneindig veel liefde. Een waar sprookjeshuwelijk.

Daarmee was de kous af, zou je denken. En ze leefden nog lang en gelukkig. Ze zijn inderdaad heel gelukkig met elkaar en met het leven dat ze samen hebben opgebouwd, maar er bleek ruimte te zijn voor meer. Op een zwoel nazomers terras, vertelde Laure me dat ze polyamoureus is en dat ze Sven had leren kennen. Na enkele dates werd duidelijk dat ook zij een bijzondere band hadden met elkaar. Om een lang verhaal kort te maken: nu leven ook Laure en Sven gelukkig (en hopelijk nog lang) samen.

Nu moet je weten dat ik ben opgegroeid rond de kerktoren, waar de katholieke waarden en normen nog steeds sterk doorschemeren in ons moreel besef. Ik durf mezelf best open minded te noemen, maar hier moest ik, een eenvoudig boerenmeisje, op z’n zachtst gezegd even aan wennen. Hoezo, een nieuw lief? Maar je bent net getrouwd?

Gelukkig beantwoordde Laure al mijn vragen: de brave, de stoute en alles ertussenin. Kan Hanne er wel mee leven dat haar vrouw op sommige nachten in een ander zijn bed ligt? Gaan ze dan gezellig met z’n drieën op uitstap? Is er nog plaats voor exclusieve intimiteit tussen 2 partners? Kunnen Sven en Hanne het goed met elkaar vinden? Is er dan nooit ruzie of spanning?

De antwoorden op die vragen zijn voor elk polyamoreus stel verschillend, maar de sleutel tot het succes is eerlijke en heldere communicatie. Bijna belachelijk voor de hand liggend, maar daarom niet evident. Elke stap, elk gevoel, elke twijfel wordt zorgvuldig uitgepraat zodat elke partij weet waar ze aan toe is en zich comfortabel kan voelen bij de situatie.

Allemaal goed en wel, dacht ik. Je kan het dan wel mooi uitleggen, maar dat wil nog niet zeggen dat de werkelijkheid ook zo utopisch is. Mij lukt het al niet om één lief in mijn leven te passen, wat moet je dan in godsnaam met 2 partners? Die bedenkingen kon ik gelukkig laten varen toen ik Laure voor het eerst samen zag met Sven. Hoeveel geluk Laure uitstraalt met Hanne, zo blinken haar oogjes ook bij Sven. Hij bleek een heel lieve, warme man te zijn die het beste voorheeft met Laure én met Hanne. Er kruipt ongetwijfeld veel meer werk in een polyamoureuze relatie, maar je krijgt er dubbel zoveel liefde voor terug.

Polyamorie is geen hype, het is niet ‘speciaal willen doen’ of ‘van twee walletjes eten’. Het gaat om genoeg liefde te geef hebben om meerdere partners 100 % graag te zien. Polyamorie is vast niet voor iedereen weggelegd. Wel denk ik dat iedereen er baat bij zou hebben om je eens af te vragen wat ‘liefde’ en ‘trouw’ voor jou betekenen.

Eens los denken van de klassieke - vaak religieus beïnvloede - definities kan je blik verruimen. Monogamie mag voor sommigen dan wel het beste systeem zijn, maar het is zeker niet de heilige graal die ons al jarenlang wordt voorgehouden. Wie weet ligt er wel iets moois achter die deur die je altijd al gesloten achtte. Of besef je net dat die deur helemaal niet open hoeft.

Bij wijze van sociaal experiment vertelde ik het verhaal van Laure, Hanne en Sven aan mijn familie tijdens het kerstdiner. “Ach,” zei mijn oom, “zo lang we weten voor hoeveel mensen we de tafel moeten dekken, is er toch geen enkel probleem?” Of er nog kroketten waren, bleek een veel belangrijker kwestie.

Laure vertelde haar verhaal in De Wereld van Sofie op Radio 1 en dat kan je hier herbeluisteren.