De kreet van mijn kleine meid weerklinkt dubbel door ons huis. Eenmaal door de babyfoon, ook een keer door de deuren heen. Nog een beetje verdwaasd van de slaap kijk ik op mijn telefoon om te zien hoe laat het is, iets na drieën. Amélie blijft roepen om mama, dus gooi ik mijn voeten uit bed, trek mijn kamerjas aan en trotseer de kou om mijn kleine meisje te troosten.

Dochterlief is intussen 20 maanden oud en hoort door te slapen. Dat is toch wat ik begrijp van collega’s, zelfs van informatieboekjes voor ouders. Slaapt je kindje niet door, dan volg je best dit stappenplan. Ik had mezelf voorgenomen om geen informatieve artikelen meer te lezen of adviezen te volgen. Toch kon ik het weer niet laten. Toen ik met mijn kleine meid in mijn armen in de schommelstoel zat, sloeg de twijfel dus weer toe. Volgens het artikel dat ik die ochtend gelezen had, mag je je peuter niet uit bed halen. Je moet ze troosten, terwijl ze nog in bed liggen. Anders raken ze eraan gewend dat je hen oppakt en zullen ze dit blijven vragen.

Het ritme dat ik echter heb bij nachtelijke problemen is als volgt: ik haal Amélie uit bed om haar te verversen, daarna gaan we samen in de schommelstoel zitten zodat ze nog even bij mij kan drinken en uiteindelijk leg ik haar in bed. Heel vaak roept ze mij dan nog eens terug. Ik reageer daar altijd op. Het idee dat mijn dochter zou ophouden met huilen omdat er toch niemand komt, doet pijn aan mijn moederhart. En laat het nu net dat moederhart zijn dat mijn opvoedingsstijl bepaalt.

Weg dus met die adviezen. Ik laat me er niet meer door van de wijs brengen. Volg je hart en je buikgevoel, blijft mijn motto. Een moederinstinct laat zich tenslotte niet zomaar negeren.