Als je kind nog een baby’tje is, wordt er zoveel nadruk gelegd op slapen: zorgen voor rust en regelmaat en zorgen dat je baby genoeg slaap krijgt. Ook als ze wat ouder worden draait heel veel om het belang van de dutjes overdag en over het respecteren ervan. Wat vind ik het gek dat dat alles ineens totaal overboord gegooid wordt zodra je kind naar de peuterschool gaat.

Daar waar ze in de kinderopvang nog een mooi en rustig ritme meekregen, gaat het er op school ineens heftig aan toe. Er zijn volop mogelijkheden om te leren, te spelen en te ontdekken. Er is veel drukte, er zijn nieuwe sociale regels om te leren. Je kind wordt er geprikkeld, de hele dag door. Waar zijn de ruimte en de tijd voor rust? Ja, er zijn wel enkele matjes voorhanden waarop vermoeide peuters en kleuters te slapen kunnen gelegd worden, maar enkel die kinderen die vermoeidheid ook tonen met moeheid en stilvallen kunnen daarvan genieten. Voor de kinderen die, zoals onze zoon, eerder hyperactief reageren op vermoeidheid en niets van moeheid laten blijken, is er geen rust of pauze in de schooldag. Het gaat maar door en door ...

Op school houden de kindjes het doorgaans ook nog goed vol. De crash komt thuis, bij de ouders. Zo ook bij ons. De fijne, ontspannende avonden hebben plaats gemaakt voor een avond met een oververmoeid jongetje dat niet eten wil en op het minste geringste boos of uitermate verdrietig reageert. We missen ons lieve mannetje!

Tekenend vond ik het toen ik vanmorgen aan de zorgleerkracht vertelde dat Mats slecht geslapen had en vannacht 2 uur wakker was geweest (en wij ook). Ze knikte en merkte op dat het vaak geen problemen geeft, dat kinderen dan toch nog  goed meedoen in de klas. Dat de crash dikwijls pas na school komt. Inderdaad, beaamde ik, bij de ouders thuis. En dat vinden we ok? Dat is normaal? Zo is het nu eenmaal?

In vraag stellen

Sinds ik moeder ben geworden, heb ik al gemerkt dat ik steeds meer alledaagse dingen in vraag begin te stellen. Slapen, eten, sociaal netwerk: alles komt ineens in een ander daglicht te staan. Wat ik vroeger voor waar en normaal aannam, roept nu vragen op. Zo ook deze situatie op school.

Een uurtje siësta?

Natuurlijk begrijp ik dat een juf niet kan toveren en dat het veel gevraagd is om ook nog eens slaap in te plannen in een schooldag. Maar is een uurtje siësta dan niet haalbaar? Een uurtje waarop kinderen niet spelen, maar elk op hun eigen matje iets rustigs doen. In boekjes kijken, naar een  rustig verhaaltje luisteren dat wordt voorgelezen of wie weet zelfs slapen.

Nu lijkt er maar één mogelijk antwoord te zijn op de vraag hoe je voor je kind meer rust in een schooldag kunt creëren: halve dagen naar school laten gaan en 's middags je kind bij je thuis houden. Maar hé ... dat is weinig haalbaar voor de meesten!

Wat kan ik doen?

Wat kan ik doen? Ik zou zo graag iets aanvangen met de boosheid die ik voel. Boosheid omdat slaap ineens niet meer gerespecteerd lijkt te moeten worden. Boosheid omdat waar eerst zoveel belang aan gehecht werd, nu opeens op een hoopje in een hoekje is beland. Boosheid omdat ik mijn lieve mannetje thuis mis en er nu een humeurig ventje voor in de plaats heb gekregen. Maar wat kan ik op mijn eentje beginnen? Ik voel dat de boosheid inslikken me geen goed doet, dat ik actie zou willen ondernemen, de boosheid wil aangrijpen om iets te veranderen. Het probleem is dat ik niet weet waar of hoe ik zou moeten beginnen.