“Mats! Komaan, doe je broek en T-shirt aan, het is koud buiten.” Al een hele ochtend lang lever ik een strijd om die peuter van ons ook maar iets van kleren aan te krijgen. Vrolijk stapt hij door het huis met enkel een luier aan. Geen enkel argument kan hem ervan overtuigen een T-shirt of sokken aan te trekken, laat staan een broek.

Humor werkt niet, dwang leidt onvermijdelijk tot drama. Het spelletje begon in de badkamer, zette zich verder naar de keuken en is helaas niet afgelopen nu we moeten vertrekken. De klok tikt genadeloos verder. Ik prijs me gelukkig dat ik op zijn minst glijdende werkuren heb. “Kom Mats, tijd om te vertrekken! Mama moet gaan werken en jij mag naar de opvang om er met de andere kindjes te spelen.”

Ik doe mijn schoenen en jas aan, waarna ik gespeeld achteloos mijn zoon ook zijn kleren voorhoud. “Nee!” zegt hij overtuigd. Hij weet wat hij wil. Ik zucht. Pfff … Ik heb geen zin meer in strijd én ik wil vertrekken. Goed dan. Dan zal hij het zelf moeten ervaren wat ‘koud’ betekent. Ik doe de deur open en gezwind stapt onze blote peuter naar buiten. Uiteraard rijdt net op dat moment een man op de fiets voorbij. “Die denkt zeker dat ik een slechte moeder ben,” flitst het door mijn hoofd. “Ach ja”, spreek ik mijzelf toe, “de mensen mogen denken wat ze willen.” Benieuwd naar wat er nu gaat gebeuren, sla ik Mats gade. Hij kijkt naar zijn blote voeten op de klinkers. “Koud!” zegt hij. “Ja, het is koud he buiten. Kom lieverd, laten we wat kleren aandoen”, zeg ik meelevend. Sokken, broek en T-shirt gaan aan. Een jas? Dat vindt hij niet nodig. Nou ja, hij wordt toch al door één laag kleding bedekt. Het is iets. Tevreden gaan we samen op weg naar de opvang. Mats blij, mama blij.