Het staat zwart op wit in onze grondwet: iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Nochtans lijk ik mijzelf elke dag opnieuw te veroordelen, als mama en als vrouw.

Een streng stemmetje in mijn hoofd heeft namelijk keer op keer een heel lijstje kritische vragen voor me klaar.

• Heb ik genoeg nuttige dingen gedaan in ons huis?
• Moet ik meer met mijn kinderen spelen?
• Doe ik voldoende moeite voor mijn man?
• Heeft iedereen wel gezond gegeten?
• Moet ik gaan sporten?
• Geven we te veel geld uit?
• Had ik die blog wel moeten posten?

Zodra ik 1 vraag van het lijstje heb kunnen schrappen, duikt er alweer een nieuwe op. En voor elk van de vragen die het stemmetje mij stelt, kan ik in mijn antwoord ook steevast maar 1 verantwoordelijke/schuldige aanduiden: mezelf.

Vicieuze cirkel
Ook al is het over de hele lijn een goede dag geweest, ik weet altijd wel iets te vinden om me schuldig over te voelen. Het gevoel hangt dan als een zwarte schaduw over mij heen en bederft de positieve punten van de voorbije dag. Waardoor ik me opnieuw schuldig voel over de negativiteit die ik op die manier in huis breng. 1 grote vicieuze cirkel.

Verantwoordelijkheidsgevoel
Het zou - wat mij betreft - in de grondwet verankerd mogen worden dat vrouwen zich niet zo verdomd verantwoordelijk zouden mogen voelen voor het hele reilen en zeilen. Rust in je hoofd zou een recht én een plicht moeten zijn. Want van schuldgevoelens en (nutteloze) vraag-en antwoordspelletjes wordt nu eenmaal niemand beter.

Misschien ligt het puur aan mezelf en moet ik gewoon geen rechtertje spelen voor zaken waarover niet eens een oordeel geveld hoeft te worden. Of leg ik hiermee de schuld alweer bij mijzelf?