Una mujer fantástica, een film van de Chileense regisseur Sebastian Lelio, vertelt het verhaal van de 27-jarige transseksuele Marina Vidal. Een professionele zangeres die een liefdesrelatie heeft met Orlando. Het koppel woont samen met hun hond in een appartement in Santiago. Op een dag slaat het noodlot toe. De film beschrijft het verscheurende proces dat Marina moet doormaken. 

Wij trokken naar de film en praatten met een Vlaamse mujer fantástica. Julie woont samen met haar vriend Thomas, en heeft 2 kinderen uit een vorige relatie. Lees haar verhaal.

“Mijn hele leven was een zoektocht. Ik heb altijd geweten wie ik was, maar hoe ik dat moest invullen was onduidelijk. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot mensen, dat konden zowel mannen als vrouwen zijn. Ik ben ook getrouwd geweest met een vrouw, waarmee ik 2 kinderen heb.”

Ik heb 2 zussen. Thuis was ik gewoon een van hen en speelde ik mee met de poppen.

“Al van toen ik klein was, wist ik dat ik eigenlijk een meisje was in een jongenslichaam. Thuis was dat niet zo een groot probleem. Ik heb 2 zussen en ik was gewoon één van hen, ik speelde mee met de poppen. Maar op school moest ik wel een jongen zijn. Anders werd ik alleen maar uitgelachen en gepest.”

Op zoek naar mijn identiteit

“In het secundair onderwijs ging het beter. Ik zat in het kunstonderwijs, daar waren ze wat ruimdenkender (lacht). Ik ging vaak opgemaakt en met een lange rok naar school, maar het jaar ervoor was het een hanenkam. Ik was toen ook heel erg op zoek naar mijn identiteit.”

“Na mijn echtscheiding ben ik in therapie gegaan, zowel om de scheiding te verwerken als om te praten over hoe ik me voel over mijn lichaam. Eerst wilde ik geen operatie, ik was er heel bang voor. In de 1ste plaats zocht ik vooral een manier om mezelf te kunnen zijn. Toen ik me verkleedde als vrouw, voelde ik dat het dat was. Ik kwam tot rust door vrouw te zijn. Pas daarna ben ik gaan nadenken en praten over een mogelijke operatie.”

Vond je de operatie belangrijk?

“Dat was een heel moeilijk proces. Ik haat operaties en er zijn altijd risico’s aan verbonden. Maar ik wou wel dat het fysieke klopte met het mentale. Voor mij was het een logische volgende stap.”

“Ik krijg er nog altijd tranen van in mijn ogen. Dat was zo een bevrijding, zo een last van mijn schouders. Ik had direct het gevoel dat het klopte. ‘s Morgens opstaan en helemaal vrouw zijn, dat is fantastisch.”

Heb je er met je ouders over gepraat?

“Ik dacht dat niemand het zou snappen, dus ik heb daar met niemand over gepraat. Mijn ouders zouden het wel geen probleem gevonden hebben als ik homo zou zijn. Mijn mama zei vaak ‘Als je ooit thuis komt met een jongen, is dat ok’. Maar ik was helemaal geen homo. Ik was een vrouw die in een verkeerd lichaam was geboren. Toen ik haar dat vertelde, was ze bezorgd. Ze dacht dat ik weer gepest zou worden, zoals vroeger op school. Nu, 4 jaar later, heeft ze er meer begrip voor.”

Hoe reageerden je collega’s?

“Ik ben me meer en beter gaan verzorgen. Ik was minder macho en werd rustiger. Dat viel de anderen op. Op een dag heb ik op het werk verteld dat ik een vrouw wilde zijn. Vanaf dan was er begrip. Vroeger waren er al wel eens plagerijen over dat ik te vrouwelijk was of dat ik homo zou zijn. Maar vanaf het moment dat ik het verteld had, was dat voorbij.”

Voel je jezelf een echte vrouw of blijf je altijd trans?

“Voor velen zal ik altijd trans blijven. Daarom verander ik nu van job, ik wil echt opnieuw starten. Ik ben gewoon Julie, een vrouw. Ook tijdens mijn sollicitatie kwam het thema weer ter sprake omdat ze een oude foto zagen op mijn rijbewijs. Meteen kwamen er vragen. Toen dacht dacht ik dat dit me altijd zal blijven achtervolgen. Terwijl ik gewoon mijn job wil doen. Ik ben een vrouw die een biologisch probleem had en die dat heeft laten rechtzetten.”

We praatten met Julie ook over de film ‘Una mujer fantástica’.

Marina haar vriend is overleden, maar ze is door de familie niet welkom op de uitvaart.

“Ik heb hetzelfde meegemaakt. Mijn vorige vriend is  gestorven en ik mocht van zijn familie niet naar de begrafenis. Ze schaamden zich voor mij. Zijn broer heeft dat gelukkig wel opgevangen door me te steunen. Maar de rest van de familie moest niets van mij weten. Ze vonden me een freak.”

Dat thema speelt sterk in de film. Marina voelt geen schaamte, maar de anderen schamen zich wel voor haar.

“Ik merk dat ook bij mijn eigen familie. Als ik naar de speeltuin ga met mijn kinderen, zie ik mijn moeder rondkijken om te zien wat anderen denken of zeggen. Het is heel confronterend om te zien dat je eigen moeder zich schaamt.”

Marina ontmoet de zoon van haar vriend. Hij is heel agressief. Hij wil weten of ze een echte vrouw is, of ze geopereerd is

“Ja, dat hoor ik vaak. Mensen zijn niet beschaamd om daar vragen over te stellen. Ik heb al vaak meegemaakt dat mensen vragen of ik een man of een vrouw ben. Dat gaat ook over welke geslachtsdelen ik heb. Ik antwoord daar niet op.”

Ook de ontmoeting met de ex-vrouw van Orlando verloopt erg moeilijk. ‘Ik zie een gedrocht’, zegt ze, ‘en vroeger waren wij normaal’.

“Ook dat herken ik, ik heb vaak het gevoel dat ik eeuwig transgender zal zijn. Mensen kunnen dat niet vergeten. Het blijft echt wel een taboe. Ik voel ook veel druk om er vrouwelijk uit te zien. Als ik een dag geen rokje aandoe of me opmaak, krijg ik soms de vraag of ik terug een man wil worden.”

De politie gaat er meteen van uit dat Marina in de seksindustrie werkt en gelooft haar niet als ze dat ontkent.

“Transgenders worden heel vaak in verband gebracht met prostitutie. Ik werd, in het begin van mijn transitie, ook eens aangesproken door een man in een winkel. Hij wou graag eens met mij afspreken. Binnen de seksindustrie is het een erg gekende fetisj: shemales, mensen met zowel borsten als een penis."

Familieleden van Orlando pakken Marina heel hardhandig aan. Ze wordt geblinddoekt, haar mond wordt afgeplakt en ze wordt geslagen.

“Ik ben ook aangevallen. Dat hebben ze zich wel beklaagd (lacht). Ik liep over straat, 2 studenten liepen achter me en begonnen me uit te schelden. Dat was in de beginperiode van mijn transitie. Ik probeerde het te negeren, ik stopte en hoopte dat ze zouden passeren. Maar als ze langs me kwamen, duwden ze me tegen de muur. Ik verweerde mij en duwde één van hen tegen de grond, de andere is weggelopen. Toen hij op de grond lag, heb ik hem mijn verhaal helemaal verteld. Hij besefte toen wel dat wat hij deed fout was. Nadien ben ik het voorval gaan aangeven bij de politie. De agent zei dat ik het zelf uitlokte met hoe ik erbij liep. Dat is echt gebeurd, er is dus nog veel werk aan de winkel.”

Meer informatie?
Transgender Infopunt: www.transgenderinfo.be
Met vragen over de terugbetaling van medische behandelingen kan je terecht bij je ziekenfonds
www.bondmoyson.be, www.devoorzorg.be of www.fsmb.be.