Er is een nieuw kindje geboren in de familie. Feest!

We videobellen om het kleintje te bewonderen. We babbelen wat en eten koekjes en lekkernijen alsof we echt op bezoek zijn. Plots gaat het gesprek over kinderen.
De kersverse mama zegt tegen mijn zoon (5): “Jij bent de oudste, hé?”
Waarop hij direct antwoordt: “Ja, ik ben het eerste échte kind.”
En dan tegen mij: “Maar ik ben eigenlijk niet de eerste, hé, mama? Er waren er nog 2 voor mij, toch?”

Mijn hart smelt. Ik word helemaal warm vanbinnen.

We hadden het er een aantal weken geleden over. Ik vertelde het verhaal van de miskramen.
Dat ik twee keer was zwanger geweest vóór hij en zijn zus geboren waren. Dat die zieltjes geen kindjes geworden zijn, maar wel in ons hart zitten. Dat ik daar toen heel veel verdriet om heb gehad. Omdat ik zo graag wilde dat er kindjes in ons gezin zouden komen.

”Waarom wilde je zo graag kindjes, mama?”

Och, die vraag. Daar draaide mijn hele bestaansreden om. De zin van mijn leven. Mijn geluk hing ervan af. Ik dacht namelijk dat ik nooit gelukkig zou zijn mocht ik geen kinderen hebben.

Ik wist al van jongs af aan dat ik mama wilde worden. Het liefste van al op jonge leeftijd, zo vooraan in de twintig. Nadat ik mijn man ontmoette had ik er al ettelijke jaren verlangen op zitten. We werden een koppel, gingen na een jaar uiteen om dan toch weer voor elkaar te kiezen. Een jaar nadat ik gestopt was met de pil werd ik eindelijk zwanger.

Maar ik kreeg 2 miskramen. Ik viel in een groot zwart gat.

Na een kort en intens traject bij mijn toenmalige coach Barbele begreep ik wat ik mezelf al die jaren had ontnomen: de vreugde van het moment. Het leven dat al was. Míjn leven.
Ik legde een enorme druk op mijn toekomstige kind(eren): de voorwaarde voor mijn persoonlijk geluk. “Pas als jij er bent, kind, kan ik écht gelukkig zijn.” Dat is een serieuze erfenis.

Ik had mezelf 10 jaar lang incompleet gevoeld. Puur door de overtuiging dat mijn leven niet geslaagd was als ik geen kinderen had. Dat ik maar een tweederangsburger zou zijn. Dat ik maar zou meetellen en van betekenis zijn als ik kinderen had.
Ik heb het in mijn jeugd genoeg gehoord: “Wacht maar tot je kinderen hebt. Och, als je kinderen hebt, zal je ‘t wel begrijpen.”
Wisten mijn ouders veel dat ik toén al een inlevingsvermogen had om u tegen te zeggen.

Na mijn 2 miskramen en de lege, intense, meest verdrietige periode die erop volgde, gooide ik het roer radicaal om. Ik wílde een kind helemaal niet opzadelen met een verwachting die het nooit zou kunnen inlossen.

Een EFT-oefening [1] waarbij ik hardop moest zeggen: “Ik hou van mezelf en ik waardeer mezelf.” deed me inzien dat ik dat niet kon. Ik blokkeerde helemaal. En toen besefte ik voor het eerst dat ik mezelf niet graag zag. En dat dáár de sleutel lag.

Ik moest maar eens van mezelf gaan houden.
Maar hoe doe je dat precies?

Zoals met alles in het leven: stap voor stap.

Beetje bij beetje kwam er in mijn hart meer ruimte vrij voor mezelf. Een pak van mijn hart, eigenlijk. Ik leerde veel. Over mijn kritische stemmen, mijn overtuigingen, hoe ze ooit zo gegroeid zijn, over hoe je anders kan leren denken, over de connectie tussen denken en voelen, over het grotere geheel, over ladingen en volle rugzakken, over veerkracht, zelfvertrouwen, eigenwaarde, zelfcompassie.

Er ging nog anderhalf jaar voorbij toen ik, met wat hulp van buitenaf, zwanger werd van onze zoon, ons oudste kind, die dus eigenlijk de derde in lijn is.

Op zijn vraag waarom ik zo graag kindjes wou antwoordde ik uiteindelijk: “Omdat ik wilde leren hoe ik van mijzelf kan houden.”

Hij, met een even groot inlevingsvermogen als dat van zijn moeder: “Nu kan je dat al, hé, want jij zegt dat soms: ik hou van mij.”
Waarop de krop in mijn keel mijn hele lichaam prompt verwarmde met een immens gelukzalig gevoel.

 

[1] EFT= emotional freedom technique, een techniek die ervoor zorgt dat angst en stress kunnen ontladen worden d.m.v. zachtjes tikken op acupunctuurpunten in gezicht en romp.