Jawel, ze wordt 1. En, zoals dat hoort, komt daarbij een feestje. Met een taart en een kaarsje en een kroon en cadeautjes en ballonnen en slingers en alles erop en eraan.

Wacht. Een kroon? Ja verdorie, een kroon. Slik. Een dag voor haar feestje en verjaardag besef ik dat ik daar niet aan heb gedacht. Slechte moeder, wie voorziet nu geen kroon voor haar dochter? Voor haar eerste verjaardag dan nog wel, komaan zeg.

Die nacht lig ik er wakker van: hadden we niet eens via de post een kroon opgestuurd gekregen van het ziekenfonds of kan ik er misschien nog zelf eentje elkaar knutselen? Haha, ik knutselen? Nee. Maken ze dat normaal niet in de crèche? (3 dagen na haar verjaardag vonden we inderdaad een kroon in haar vakje in de crèche. Hadden we gewoon niet gezien). Zou er een winkel open zijn op zondagochtend waar ik alsnog een exemplaar kan kopen? Alle oplossingen flitsen door mijn hoofd, maar geen enkele deftige.

Zonder kroon dan maar. Ik denk aan de foto’s met een taart en een kaars, cadeautjes, ballonnen, slingers, maar geen kroon. Stom, maar het moet dan maar zo. Het feestje begint. Ik ben druk bezig met drankjes, hapjes, traantjes drogen enzovoort. En dan plots zie ik iets liggen. Een kroon. Een mooie stoffen kroon met een 1-tje vooraan. Ik geloof mijn ogen niet. Een kroon, een echte! En vooral: een die ik zelf niet heb moeten in elkaar knutselen! Blijkbaar had de meter van onze dochter daar ongevraagd aan gedacht en dat gekocht. En we zijn meteen goed voor een aantal jaren, want ook nummertje 2, 3, 4 en 5 zijn voorzien met velcrostrip. Halleluja!

Ik moet lachen. Om mezelf, dat ik me zoveel zorgen maakte om een kroon. Om het feit dat dingen soms gewoon eens vanzelf goed uitdraaien. En ik prijs mezelf gelukkig, dat mijn dochter 1 jaar wordt en dat ik mensen in mijn buurt heb die denken aan wat ik vergeet.

En oja, uiteraard vindt dochterlief die kroon maar niets op haar hoofd. Dus mooie foto’s met taart en kaars én kroon zijn er dan toch van niet gekomen.