Sinterklaas, kerst, nieuwjaar en nog een verjaardag tussendoor. Het regent deze dagen speelgoed bij ons thuis. Het komt dan ook uit alle hoeken: de Goedheilige Man, de grootouders, tantes, nonkels, wijzelf … Stilaan begin ik me af te vragen of het niet te veel van het goede is.

Respectloos

Een nieuwe brandweerauto wordt weggeduwd met een ruwe snok aan de fragiele brandweerladder; spelkaarten vliegen genadeloos in het rond; stiften liggen zonder dop uit de drogen op de grond; plasticine verdwijnt onder de mat … Als er uiteindelijk een stuk speelgoed sneuvelt, zeggen ze achteloos: “Ja, mama, dan moet je een nieuwe kopen, he”. Alsof het niets is. Mijn kinderen lijken geen waarde te hechten aan hun spullen en dat wil ik koste wat kost vermijden.

Teleurstelling

Ik neem me voor om op de rem te gaan staan, want soms lijkt de teleurstelling groter dan de verwondering. Een beloningssysteem met stickers zorgt tegenwoordig bijvoorbeeld net voor meer tranen dan blijdschap. Omdat er na een x-aantal stickers geen speciale verrassing volgt, maar gewoon nog meer stickers.
Als Sinterklaas net weer naar Spanje vertrokken is, staat mijn zoontje op 7 december beteuterd op, want er ligt die dag geen nieuw speelgoed op de salontafel.
En als er geen verrassing in hun brooddoos zit (lees: een chocolaatje of peperkoek), dan word ik door mijn dochter boos terechtgewezen.

Het tij keren?

Hoe breng ik hen in godsnaam respect bij voor hun spullen? Hoe breng ik hen de nodige waardering bij voor alles wat ze hebben? Of groeit die achteloosheid er vanzelf wel uit? Ik lijk enkel als een lastige oorworm te kunnen blijven herhalen hoe bijzonder hun (nieuwe) spullen zijn en als een lastige schooljuffrouw te blijven zeggen dat ze er zorg voor moeten dragen.
Want de stroom speelgoed en verwennerijen zal gegarandeerd blijven komen. Daarvoor zien de Goedheilige Man, de grootouders, tantes, nonkels, en wijzelf onze verwende nesten nu eenmaal veel te graag!