Het is nog 2 weken voor de verwachte bevallingsdatum en ik denk aan ons zoontje.

Het is vandaag 10 juli. In het WK voetbal spelen de Belgen de halve finale tegen Frankrijk. De match is net begonnen. 50 meter verderop staat een groot scherm opgesteld op het dorpsplein. Dat ik hier zit en niet daar sta, is waarom ik aan ons kindje denk.

Ik hoop namelijk dat onze zoon geen voetballer wordt.

Is dat ‘fout’? Misschien wel. En misschien is het ook niet helemaal eerlijk naar hem toe. We willen tenslotte dat hij álle kansen krijgt en zich op zijn eigen unieke manier kan ontwikkelen. Of voetbal op zijn pad ligt of niet, hoort er niet toe te doen.

En toch.

Meer in het leven dan voetbal

Mij laat voetbal koud. Altijd zo geweest. En niet alleen voetbal. Van de vele activiteiten die kinderen, tieners en jongvolwassenen zo vurig met elkaar delen, sprak het grootste deel mij niet zo aan. Kampvuren en boswandelingen, absoluut, maar het hele jeugdbeweging gebeuren was niet aan me besteed. Om maar een voorbeeld te geven. De WK-gekte vind ik dan ook bevreemdend. Niet dat ik niet eens gezellig wil doen met wat volk op een pleintje, maar daar heb ik geen bal voor nodig. Laat staan die opgeklopte massahysterie. Geen voetbal voor mij dus.

Gelukkig is er meer in het leven. Ook voor een kind. Ikzelf was een gedreven en nogal creatief kind. Ik was verzot op tekenen en bloeide open in het kunstatelier. Dankzij mijn grootvader en mijn moeder leerde ik vlug computeren, en op mijn 11de maakte ik mijn eerste schoolkrantje. Mijn broers en ik konden als gekken torens bouwen met Legoblokken, al was dat eerder tegen elkaar op dan met elkaar. En atlassen … úren heb ik naar wereldkaarten getuurd.

Gelukkig met zijn eigen ding 

Natuurlijk verwacht ik niet dat onze zoon een tekentalent wordt en met zijn neus in de atlassen zit. Dat zou al te absurd zijn. En natuurlijk verwacht ik niet dat hij voetbal links laat liggen gewoon omdat ik of mijn vrouw dat toevallig ook hebben gedaan.

Wat ik wél hoop, is dat we in ons kindje diezelfde eigenschappen herkennen die ons ‘ons’ maken. Een beetje introvert en bedachtzaam. Een originele denker, een tikkeltje tegendraads, maar geen dwarsligger. Rad van tong, maar niet brutaal. Liever gelukkig met zijn eigen ding – wat dat ook blijkt te zijn – dan doen wat iedereen doet.

Ik denk dat alle ouders dat hopen, dat hun kind hún kind is, met alles waar zij trots op zijn en niets van de eigenschappen waar ze zich voor schamen.

Dat soort wishful thinking is natuurlijk niet zo rationeel, maar we doen het allemaal.

Ondertussen is de match afgelopen. Het rumoer op het dorpsplein dooft stilletjes uit.

Ooit vertellen we Akio over de zomer van 2018, de zomer van de voetbalgekte, van de hittegolf, van zijn geboorte. En het zal er niet toe doen of hij op dat moment een voetbalshirt in de kleerkast heeft hangen of niet.