Ik mis mijn kleine man, ik mis de zachte gemoedelijkheid van de opvang. Emotioneel zit ik op een rollercoaster. Volgens mij is het begin van een schoolcarrière minstens evenveel wennen voor de ouders als voor het kind zelf. De gewoontes die we de voorbije 2 jaar opbouwden, worden nu allemaal door elkaar geschud. Alles wat we kenden, lijkt veranderd.

Sterker in mijn schoenen?

Ik dacht dat ik als mama al goed mijn weg had gevonden. Dat ik al veel sterker in mijn schoenen stond dan toen ik als kersverse mama werd geboren. Daar twijfel ik nu aan. Verandering roept nieuwe vragen op, nieuwe zorgen die er voorheen niet waren steken de kop op en er dienen nieuwe keuzes gemaakt te worden. Van kleine vragen zoals "heeft de juf tijd om Mats te helpen met zijn kiwi?" tot de zwaardere vragen als  "gaat onze man zich weten te redden op die drukke speelplaats?"

Keuzes, keuzes, keuzes ...

Dat ik momenteel thuis ben, maakt het aantal keuzemogelijkheden bovendien alleen maar groter. Laat ik Mats 's middags thuis eten? Of doorbreek ik zijn school-flow niet en laat ik hem op school blijven? Dat is hij uiteindelijk ook gewoon van in de opvang en zodra ik weer ga werken, zal het ook zo zijn. En wordt het dan een warme maaltijd op school of geef ik hem zijn brooddoos mee? En wát stop ik daar dan in?

Ik kan hem altijd mooi op tijd gaan halen na schooltijd. Kan ik het maken om hem ook eens een halfuurtje langer op school te laten om zelf een leuke activiteit te kunnen doen? Kan ik hem dat 'aandoen' of is dat egoïstisch van me, omdat het per slot van rekening niet noodzakelijk is?

Piekeren

Ik lig er 's nachts wakker van, ook al weet ik dat piekeren geen zin heeft. O ironie. Dan slaapt Mats goed door en lig ik 2 uur wakker, na te denken. Als ik rustig en realistisch ben, weet ik wel dat de tijd het vanzelf zal uitwijzen. Dat deze woelige periode zich vanzelf zal gaan stabiliseren en we samen een nieuw evenwicht zullen vinden. En toch ... geduld is niet mijn sterkste kant. En ja, dat ik het goed wil doen maakt het er ook niet gemakkelijker op.

School is leuk

Het straffe is dat Mats eigenlijk heel graag naar school gaat en het heel goed doet. De speelplaats vindt hij druk en lawaaierig, maar eenmaal in de klas met de juf en de andere kinderen vindt hij het geweldig. Hij gaat heel goed om met de veranderingen. Ik zou beter een voorbeeld aan hem nemen!