Onze dochter had de windpokken. Los van het feit dat ze eruitzag als een wrattenmonstertje, was het vooral enorm vervelend.

In de eerste plaats voor haarzelf natuurlijk. Door de jeuk wist ze niet waar kruipen. En ikzelf kon precies alleen machteloos toekijken. De zalfjes en druppeltjes die ik in huis had gehaald, leken eerder placebo’s te zijn. Wat extra knuffelsessies of een paar gekke bekken om haar af te leiden, bleken nog eerder een verzachtend effect te hebben.

In de tweede plaats was het op organisatorisch vlak ook vervelend voor de rest van het gezin.
De eerste bultjes verschenen namelijk op maandagmorgen. Terwijl wij ons nog mentaal aan het voorbereiden waren op een nieuwe werkweek, stond voor de kindjes alles al klaar voor de crèche. Maar omwille van het besmettingsgevaar kon ze daar nu natuurlijk niet naartoe … In allerijl schakelden we de grootouders in. Zij stonden gelukkig onmiddellijk paraat.

Wonder boven wonder geraakte ik met slechts 10 minuten vertraging op mijn werk. Maar mijn hoofd zat de hele dag bij haar. In situaties als deze ben ik er extra van overtuigd dat het een goede keuze is geweest, dat ik parttime ben gaan werken. Dan kon ik haar vanaf woensdag op zijn minst zelf vertroetelen en een lach in haar waterige oogjes proberen te toveren.
Nu maar hopen dat haar broertje niet hetzelfde lot is beschoren en dat hij binnenkort ook niet vol bultjes staat ... Dat zou pas helemaal pokkenvervelend zijn!