Ik had vandaag een gesprek met 3 collega's, ook mama’s, over zelfstandigheid en huishoudelijke taken door kinderen. Een gesprek waarbij ik van de ene verbazing in de andere viel.

De dochter van mama 1 werd nu verwacht om haar eigen kleren te strijken. Ze zat immers in de hogeschool. Mama 2 vond dit een goede afspraak, zij moest dit vroeger ook doen als ze ging werken. Mama 3 heeft het wat moeilijk, haar oudste dochter zit in het 2de middelbaar en doet eigenlijk niets in het huishouden. Ze smeert iedere dag de dochter haar boterhammen voor haar ontbijt en voor op school maakt ze haar brooddoos klaar.

Vroeger

Ik denk terug aan mijn jonge jaren. Waarbij ik in het 6de middelbaar met de klas appelwijn maakte en we een paar kratten appels moesten schillen. Een klasgenoot (een jongen), had nog nooit een appel geschild en gesneden. Zijn mama deed dit altijd.

Ik weet nog dat ik in shock was. Hoe KAN dat?!

Er werd bij ons altijd geholpen in het huishouden. Iedereen had zijn taak. En in de vakantie waren er de gevreesde takenlijstjes, die tegen het einde van de dag af moesten zijn. Dat ging van zakdoeken strijken in de lagere school over wasmachines opzetten tot paprikasoep maken in het middelbaar.

En hoe hard ik die dingen ook haatte. Ik heb leren koken (volgens de man niet erg goed, maarja), ik heb de was leren doen en ik heb leren strijken. Iedere vakantie moesten wij verplicht mee kijken hoe je de waterleiding afzette, waar de gas- en elektriciteitsmeter was.

Trots, trotser, trotst

Die zelfstandigheid die er zo is ingeprent, ben ik meer en meer gaan appreciëren. En wil ik ook doorgeven aan onze kinderen. Het vraagt tijd en o-zo-veel-geduld. Maar het is zo hard de moeite. Als ik 's morgens Bart beneden zie komen, helemaal aangekleed in zelf gekozen kleren uit de kleerkast, als ik Roos naar de ontbijtkast zie trippelen en haar keuze van de dag er uit zie nemen, als er wordt gevochten om het ventiel van de fietsbanden te mogen losdraaien zodat we ze samen kunnen oppompen, dan voel ik me zo trots.

Oké, soms is het even paniek, wanneer Roos de afwasmachine probeert mee uit te laden en ze net iets sneller de borden aangeeft dan ik ze kan wegsteken. Of wanneer Bart de melk inschenkt en 90 % kans heeft om het erin te gieten.

Maar ook al gaat de melk er eens naast. Ze doen het toch maar.

Ik moet toegeven, in het begin had ik het er moeilijk mee. Dat mijn huishoudelijke taken véél langer duren door mijn 2 helpgrage kindjes. Ik heb het leren appreciëren, dat ze zo graag tijd met mij willen doorbrengen, dat zelfs de was sorteren als een leuke activiteit wordt gezien. We hebben onze wasmanden voorzien van kleurcoderingen, zodat de kinderen beter kunnen meehelpen. Een vuile zakdoen op de grond? Steek maar in de kleurwas – degene met het rode lintje!

Ik ben trots. Zo trots. Dat mijn kleine meid van 2 en stoere broer van 4 zoveel enthousiasme en interesse hebben in huishoudelijke taken. Het stelt mijn moederhart gerust, dat ze in het 6de middelbaar zeker en vast een appel gaan kunnen schillen.