In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is dit boek absoluut geen pleidooi om massaal zwanger te worden. Integendeel, dit boek beschrijft net dat vrouwen zonder kind ook échte vrouwen zijn, met een rijk en gevuld leven. Want blijkbaar geloven veel mensen (nog) niet dat dat kan.

Wie zijn die 'kindloze vrouwen'?

Eerlijk: ik ging er van uit dat vrouwen zonder kinderen er ofwel absoluut geen wilden, of er door vruchtbaarheidsproblemen geen konden krijgen. Dat is dus helemaal niet zo. Het boek geeft sprekende cijfers: slechts 10% van de mensen zonder kinderen kiest daar bewust voor. Een andere 10% heeft geen kinderen door vruchtbaarheidsproblemen. Dan blijft er dus nog een hele grote groep over die geen kinderen heeft ‘door omstandigheden’.

Zo ook Liesbeth Smit, de schrijfster van dit boek. Ze opent haar boek met het beschrijven van een situatie die velen wel zullen herkennen: een vriendengroep van begin dertig, waarin de meesten getrouwd waren of samenwoonden en aan de lopende band zwangerschappen werden aangekondigd.

Dat ging ook zo bij Liesbeth, maar helaas liep haar zwangerschap niet zo rooskleurig af. Ze maakte een zwangerschapsverlies mee. Wat later liep haar relatie stuk. In de jaren nadien vond ze geen geschikte partner om kinderen mee te krijgen en alleen opvoeden zag ze niet zitten. Toch bleef er al die jaren een sprankeltje hoop zitten. Tot ze een stuk in de 40 was en opeens besliste: het is genoeg. Het is goed zo, ik moet niet nog stiekem hopen op een kind. Zo begon er bij haar ‘de stille revolutie van de niet-moeder’.

De stille revolutie

Het boek gaat verder dan haar persoonlijke ervaringen. Ze beschrijft de verwachtingen, de stereotypen en de druk die er op vrouwen gelegd worden om toch maar moeder te worden. Wie dat pad niet volgt, wordt er nog steeds op veroordeeld. Dat hoeft niet uitdrukkelijk te zijn, maar kan ook onbewust door sommige dingen net niet te zeggen. Ik quote uit het boek: ‘We stonden net iets te vaak voor ánderen te applaudisseren; voor hún geluk, hún succes in de liefde, hún stabiele keuzes. Maar wie juicht er eigenlijk voor vrouwen zoals wij?’.

Smit neemt niet enkel de stereotypen over kinderloze vrouwen op de schop, maar ook die over vrouwen in het algemeen. Ze sprak erover met Beate Chelette: “Zelfs Superwoman zou niet kunnen bolwerken wat vrouwen tegenwoordig van zichzelf en daarmee ook van elkaar verwachten. Hoe komt het dat onze samenleving zo ver is gekomen dat we dit allemaal als haalbaar zijn gaan zien? En dat als dat allemaal niet lukt, omdat het gewoon onhaalbare doelen zijn, je fáált?”. De schrijfster is terecht kritisch over de torenhoge verwachtingen waarmee vrouwen kampen.

In het boek vind je ook een hoofdstuk “zwarte bladzijden”, waarin mensen getuigen die spijt hebben van hun kinderen. Zo’n bekentenissen hoor je normaal nooit, niemand durft (of wil) dat toegeven. Maar het lijkt me essentieel om dat wel (anoniem) te doen. Ouder zijn is niet iets dat voor iedereen werkt. Het moet oké zijn om dat toe te geven, zodat de komende generatie wél bewust over kinderen nadenkt. Bezint eer ge begint, je kent het wel.

Stof tot nadenken

Het boek belicht zoveel kanten aan al dan niet kinderen hebben die anders nooit aan bod komen. Het dwingt je na te denken over jouw leven; of kinderen daar een plaats in hebben, of je dat écht zelf wil, en wat je daarnaast nog met je leven gaat doen. Niet alles moet in het teken staan van de toekomstige of huidige kinderen, doe dingen en maak keuzes die jou écht gelukkig maken, en investeer ook genoeg in andere relaties. Want als er iets de boodschap van dit boek is, is het dat wel: vrouwen zijn zo ongelofelijk veel meer dan (potentiële) moeders.

Disclaimer: dit boek heeft helemaal niks tegen kinderen of ouders. Wél tegen de verwachting dat iedereen ooit ouder zou moeten worden. Als je zelf kinderen hebt is het boek dus nog steeds een grote aanrader, want het zit bomvol inzichten over de verwachtingen die elke vrouw tegenkomt, en waar die van komen. Ik zou zeggen: kopen/lenen die handel! Een boeiende en leerrijke ervaring gegarandeerd.