Ik ben al vele jaren bewust alleen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis, integendeel, mijn leven is nu veel eenvoudiger dan toen ik nog getrouwd was en ik voel me veilig en gelukkig.

Mijn omgeving lijkt dit niet altijd te begrijpen en ik krijg soms opmerkingen dat ik me niet zo mag afsluiten, dat ik meer onder de mensen moet komen en dat niet iedere relatie eindigt met een gebroken hart. Ik antwoord meestal al lachend dat de 1ste man die mij van mijn sokken blaast, nog moet voorbijkomen. De waarheid is dat ik niet geloof dat mij dat nog zal overkomen, per slot van rekening heeft geen enkele man in de afgelopen jaren mijn ziel weten te beroeren. Telkens als mijn vriendinnen of collega’s 1 of andere man lopen te bewonderen, vraag ik mij af wat zij toch zien wat ik niet zie. 

Het leven loopt echter nooit zoals je verwacht.

Maar op een ochtend word ik wakker en herinner me mijn droom over een collega die al jaren bij ons werkt. Ik heb niet veel contact met hem en begrijp totaal niet waarom ik van hem heb gedroomd. Ik voel me een beetje vreemd maar vergeet het al gauw weer wanneer de drukte van de dag begint.

In de volgende weken moeten hij en ik plots wat vaker samenwerken, komen we elkaar ineens steeds tegen in de gangen en de liften en duikt zijn naam ook regelmatig op in gesprekken rondom mij. Het voelt als een naderende storm en ik begin me heel onrustig te voelen. Ik probeer het van mij af te zetten en mijn evenwicht terug te vinden met meditaties en sporten, maar ik krijg hem niet meer uit mijn hoofd. Uiteindelijk moet ik aan mezelf toegeven dat ik verliefd ben op Wolf en paniek maakt zich van me meester. Na een paar slapeloze nachten ben ik helemaal op van de zenuwen en dus ga ik naar mijn beste vriendin Alexandra. Ik moet hier gewoon met iemand over praten want ik lijk vast te zitten in een aardbeving waar geen einde aan komt.

Een klein wonder.

Bij een glaasje wijn barst ik in tranen uit en doe mijn verhaal. Ik loop de hele lijst mogelijke rampzalige uitkomsten af die ik al eindeloos in mijn hoofd heb herhaald en waarvan ik zeker ben dat ze me een gebroken hart zullen bezorgen. Alex begint eerst zachtjes te lachen en moet al gauw de tranen uit haar ogen vegen naarmate mijn wanhoop toeneemt. Ze vindt het fantastisch dat er een barstje is ontstaan in de muur rond mijn hart en volgens haar is mijn verliefdheid een teken dat ik het partnergeweld uit mijn verleden nu eindelijk heb verwerkt. Ik kijk haar een beetje verwonderd aan wanneer ze uitlegt dat het op dit moment niet eens belangrijk is of mijn gevoelens worden beantwoord. Dit is de eerste stap. Ik pruttel nog wat tegen, vind dat ze gemakkelijk praten heeft en herhaal dat ik dit toch echt niet wil, maar ik realiseer me dat ze gelijk heeft: dit is een klein wonder.