“Lieve dochter, weken geleden vroeg je me om mijn gedachten en gevoelens op papier vast te leggen. Je wou weten hoe ik met je lijdensweg (zo noem ik het tenminste) ben omgegaan en waar ik nog steeds verdrietig om ben.

Ik heb er moeite voor moeten doen om eerlijk te zijn en mijn verlangens voor je te verstoppen. Elke ouder wenst om haar kinderen te zien opgroeien, trouwen en zelf kinderen te hebben. Die wens heb ik nog altijd.

Misschien hoop ik wel op een klein wonder?

Je hebt zo lang gewacht om iemand te vinden zoals je man. Tijdens jullie trouwfeest zag ik in mijn fantasie al een kleintje met jullie gelaatstrekken. Natuurlijk wacht men een paar jaar vooraleer men aan een baby denkt.

Toch kon ik het niet laten af en toe hints te geven, zoals een extra slaapkamer voor jullie kleine meid of jongen.

Van je zuster kreeg ik te horen dat jullie al een tijdje probeerden om op een natuurlijke manier een baby te krijgen. Jullie hebben alle testen doorlopen en bleken perfect gezond te zijn. Maar ik durfde er niet naar vragen uit vrees je te kwetsen. Dikwijls heb ik op mijn tanden moeten bijten om je niet uit te horen.

Je bent zo gesloten, dochter.

Ik vreesde dat je me zou vragen om me er niet mee te moeien. Ik kan het niet helpen maar ik ben nu toch aan het huilen.

Je hebt alles op je eentje gedaan. De bezoeken aan het ziekenhuis, het lange wachten op nieuws. Je hebt me er niet bij betrokken maar via je zus bleef ik op de hoogte. Enkel zo kon ik met je meeleven. Ik hoopte op een telefoontje, een berichtje.

Weer geen goed nieuws.

En dan begon alles opnieuw en kreeg ik weer hoop. Ik wenste het zo hard, voor jullie allebei. Ik droomde van je baby in mijn armen.

Tot op vandaag zijn mijn armen leeg, maar het verdriet en verlangen zijn gebleven.”

Liefs
Je ma