14 jaar geleden kreeg presentatrice en schrijfster Sabine De Vos de diagnose baarmoederhalskanker. Sabine doorstond de behandeling en trok er lessen uit.

​“Ik ben niet ziek”, dacht ik, “ik voel me enkel moe en slap.” Sabine De Vos kijkt terug op het moment van de brutale waarheid. “Op een bepaald moment kreeg ik echter zware bloedingen, net toen ik op het punt stond om naar het buitenland te gaan voor een programma van Paul Jambers en Pascale Naessens. Toen ik 5 dagen later terug in België aankwam, besloot ik naar de dokter te gaan.”

“De dokter stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Daar ontdekten ze een gezwel ter grootte van een sinaasappel. Mijn baarmoeder en één eierstok moesten meteen worden verwijderd. Een jaar later kwam de kanker terug en werd ik opnieuw geopereerd. Ook mijn 2de eierstok en het lymfesysteem in mijn bekken moesten eruit. Daarna begon een zeer zware therapie: chemo en bestraling.”

Veel mensen hebben het moeilijk met iemand die zwaar ziek is. Velen weten niet hoe te reageren dus reageren ze maar niet. Terwijl dat het slechtste is dat ze kunnen doen.

“Toen de chemo en bestralingen opgestart werden, waren mijn kinderen 6 en 7 jaar. Van mijn ziekte en de operaties wisten ze nauwelijks iets, maar ik wist op voorhand dat ik ongelofelijk ziek zou zijn van de behandelingen, dus moest ik hen wel iets zeggen. Ik heb hen vooral gerustgesteld: mama gaat ziek zijn, maar mama wordt wel weer beter. Toen wist ik gelukkig niet dat ik maar 50 procent kans had om te overleven.”

In nood kent men zijn vrienden

“Veel mensen hebben het moeilijk met iemand die zwaar ziek is. Velen weten niet hoe te reageren dus reageren ze maar niet. Terwijl dat het slechtste is dat ze kunnen doen. Hun leven gaat verder en plots schrikken ze dat ze je al een maand niet meer hebben gehoord of gezien. Maar voor degene die ziek is duurt een maand een eeuwigheid.”

Ze voelde zich moe en slap en kreeg plots zware bloedingen. Een kankergezwel ter grootte van een appelsien was de diagnose. Sabine doorstond de behandeling en trok er lessen uit. 

“Gelukkig heb ik ook veel steun gekregen. In nood kent mijn zijn vrienden. Mijn hele straat legde samen voor een boeket bloemen. Een vriendin stond om half 7 ’s ochtends al in het ziekenhuis met mijn gestreken slaapkleedjes vóór ze naar Brussel reed. Sommige vrienden kwamen op mijn bed liggen om met elkaar te praten, want zelfs dat kon ik toen niet meer. En op Thanksgiving stond er een Amerikaanse vriend aan mijn deur met een halve kalkoen. “I thought you might like this”, zei hij.”

“Deze attenties zal ik nooit vergeten. Vaak komt bovenop het verdriet en de angst ook nog eens het huishouden én de kinderen op de schouders van de partner te liggen, als er al een partner is. Gewoon eten brengen, boodschappen doen, een praatje komen slaan helpt echt."

Je bent niet onmisbaar

“Voor ik ziek werd, stond mijn agenda vol. Ik voelde me onsterfelijk. Ik had een carrière, 2 kleine kinderen, net een scheiding achter de rug… Dan sta je niet stil bij je gezondheid. Maar van de ene dag op de andere is dat veranderd. Nu ga ik één keer per jaar naar de gynaecoloog voor een uitstrijkje en laat ik om de 6 maanden mijn bloed controleren. Nu zou ik ook de signalen van mijn lichaam sneller herkennen dan vroeger. Luisteren naar je lichaam is mijn gouden raad nummer één."

"Mijn 2de raad is deze. Het kerkhof ligt vol mensen die dachten dat ze onmisbaar waren. Wel, je bent het niet. Focus op de juiste dingen: niet geld of een carrière, maar geluk en de mensen om je heen.”

Ben jij tussen 25 en 64 jaar? 

Laat dan om de 3 jaar een uitstrijkje (een onderzoek van de baarmoederhals) nemen door je huisarts of gynaecoloog. De kosten voor dat onderzoek krijg je om de 3 jaar terugbetaald van je ziekenfonds. Je betaalt alleen een persoonlijke bijdrage (remgeld) voor de consultatie.